Dorastanie i rozwijanie się w rodzinie z problemem alkoholowym ma determinujący wpływ na całe dorosłe życie. W konsekwencji relacje społeczne Dorosłych Dzieci Alkoholików (DDA) są złożone i trudne dla wszystkich stron. Dotyczą funkcjonowania na płaszczyznach społecznych, zawodowych lub rodzinnych.
Im mniej jako dorośli potrzebujemy od siebie nawzajem, tym więcej robimy miejsca na bezinteresowną, prawdziwą miłość, czyli związek dwóch autonomicznych osób. A pełnym jej wyrazem jest z pozoru paradoksalne wyznanie: „Kocham Cię, bo niczego od Ciebie nie potrzebuję”.
Pragniemy, by nasz głos mógł wybrzmieć i być usłyszany. Gdy jednak doświadczamy kryzysów w relacjach, trudno nam słuchać drugiej osoby. Możemy wtedy skorzystać z mediacji, która stwarza przestrzeń do rozmowy i wspólnego poszukiwania rozwiązań, które w danej sytuacji będą najlepsze z możliwych dla skonfliktowanych stron.
W psychologii mówimy o zachowaniach pomocnych w odniesieniu do działań ukierunkowanych na wyświadczenie jakiejś korzyści drugiemu człowiekowi. Udzielając pomocy, koncentrujemy się na tym, aby komuś pomóc, aby czyjaś sytuacja uległa poprawie. Jednak moc pomagania jest przemożna. Koncentrując się na korzyściach osoby, której pomagamy, również jako pomagający odnosimy korzyści z pomagania.
Jak pomóc nastolatkom przejść przez trudny okres w ich życiu? Na co zwrócić uwagę, aby dobrze zadbać o zdrowie psychiczne młodych ludzi? Odpowiedzi na te pytania będą szukali uczestnicy wydarzenia, które w marcu organizuje Redakcja Charakterów wraz z Urzędem Miasta Poznań.
Objawy związane z PMS mogą utrudniać codzienne funkcjonowanie. Ciężko z nimi negocjować – pojawiają się cyklicznie, nie zważając na plany i potrzeby kobiet. A one, aby móc wypełniać obowiązki związane z pełnieniem różnych funkcji życiowych (partnerki, matki, pracownika, przyjaciółki), oprócz stałych wyzwań mają dodatkowo jeszcze te comiesięczne. Kobiety rzadko zwalniają siebie z obowiązków, nawet gdy jest im ciężko i bardzo by tego potrzebowały.
Czym jest poczucie wykluczenia? Na czym polega cierpienie z powodu odrzucenia? Czy każdy jest podatny na wykluczenie w tym samym stopniu? Czy osoby z traumą wykluczenia zachowują się w sytuacjach społecznych inaczej niż osoby, które wykluczenia nie doświadczyły? W jakim stopniu ludzie zdają sobie sprawę, że nierozpoznane i nieuleczone odrzucenie w przeszłości jest przyczyną ich trudności w sytuacjach społecznych?
Wiele kobiet podczas porodu ma poczucie, że to wszystko jest nie do wytrzymania. Nikt im nie mówi: „To naturalne, Twój organizm się mobilizuje. Potrzebujesz adrenaliny, by wydać dziecko na świat”. To nawet nie muszą być słowa. Wystarczy, że ktoś obok jest, widzi ją. A jego twarz mówi: „Przejdziesz przez to, będzie dobrze. Jestem obok i nie zostawię cię samej”.
