O tym, jak odnajdywać równowagę w pracy, życiu i w relacjach – rozmawiają Edyta Żmuda, Lidia Kazen i Kasia Kucewicz
O tym, jak odnajdywać równowagę w pracy, życiu i w relacjach – rozmawiają Edyta Żmuda, Lidia Kazen i Kasia Kucewicz
W Twoim związku od dawna przeważa permanentny stres i smutek, zamiast spokoju i radości z bycia razem? Masz wrażenie, że idylliczne początki Waszej relacji były jakimś okrutnym kłamstwem? Pamiętasz, że zakochałaś się w kimś kto traktował Cię cudownie, a teraz traktuje Cię bez szacunku i z pogardą? Uważaj! To może być psychofag.
Mamy, które zdecydowały się zostać w domu po urodzeniu dziecka przeważnie negatywnie oceniają te, które wróciły do pracy. Te z kolei, które realizują się zawodowo nie rozumieją faworyzowania przez społeczeństwo mam, które zostały z dzieckiem w domu oraz ich ulubionego, bolesnego i nieprawdziwego stwierdzenia: „Ona woli być w pracy niż z dzieckiem, ja bym tak nie mogła”. Miłość do dziecka nie powinna podlegać dyskusji, a wszystkie matki powinny się wspierać, więc skąd ten konflikt?
Na treść artykułu składają się trzy historie. Pierwsza być może jest prawdziwa i sądzę, że w tej lub innej formie znana, druga z całą pewnością bazuje na faktach, ale znanym niewielu osobom, a trzecia dopiero prawdziwą opowieścią stać się może. Razem stanowią układ będący sekwencją pamięci, percepcji i wyobraźni – trzech narzędzi umysłu, które zapewniają poczucie ciągłości życia jako procesu, którego konkretne „tu i teraz” jest zawsze otulone jakimś „tam i wtedy”. Zaczynamy…
Planowanie jako klucz do sukcesu – takie stwierdzenia nierzadko padają z ust osób, które go osiągnęły. Faktycznie, planowanie w życiu może być fundamentalne. Nie warto natomiast zapominać o spontaniczności, która w sukcesie, a przede wszystkim w poczuciu dobrostanu potrafi odgrywać znaczącą rolę. Może kluczem jest jednak balans?
Behawioralny Telefon Zaufania jest wsparciem dla młodych dorosłych, nastolatków oraz ich bliskich cierpiących z powodu uzależnień behawioralnych. W jaki sposób faktycznie pomaga?
Rodzice dzisiejszej młodzieży wiedzą o potężnej skali uzależnień wśród nich, bo „córka znajomej ma problem i syn brata też”, ale czy wiedzą jak postępować, kiedy okazuje się, że to ICH dziecko rozpoczyna albo co gorsza już dawno rozpoczęło swoją przygodę z substancjami psychoaktywnymi?
Agresja występuje w różnych formach, w zależności od szybkości reakcji, jej jakości, widoczności. Niewątpliwie żyjemy w kulturze, która odrzuca agresję fizyczną jako narzędzie wpływu. Skutkuje to zastąpieniem jej innymi formami agresji pośredniej, bardziej zawoalowanej, np. agresji kulturowej, psychicznej, moralnej, religijnej czy ideologicznej. Formy bezpośredniej agresji przekształcają się w formy ukryte: plotkę, szyderstwa, pomówienia, insynuacje, cyberprzemoc, ale także pracowniczy mobbing.
Otwartość na drugiego w cierpieniu, dawanie mu otuchy i działanie, w którego skuteczność się wierzy, charakteryzowały podejście prof. Antoniego Kępińskiego jako psychiatry. Mnie zaś uważał za empatycznego pesymistę terapeutycznego. Mówił: Pan by wszedł z pacjentem pod stół, gdyby on tam siedział, ale kto by was stamtąd wyciągnął?
Pokolenie powojenne nie miało przestrzeni na to, żeby się dziećmi zająć, bo walczyło o przetrwanie. Nasi rodzice zostali wychowani w komunie – w bezradności, w ogromnym lęku. My jesteśmy pokoleniem rodziców nadopiekuńczych – z poczuciem winy i wstydu. Jakie są tego skutki i jak z nimi sobie radzić?
