Dział: Na temat

Wiele osób zadaje sobie pytanie: „Czy związek powinien trwać do końca życia? Czy rozwód to dowód porażki, czy może świadectwo odwagi i odpowiedzialności? A może niektóre relacje trzeba zakończyć…, by mogły rozpocząć się od nowa?”. W artykule postaram się znaleźć odpowiedzi, a wspólnym mianownikiem będzie ulubione powiedzenie psychologów: „To zależy”.

Jak podnieść się po trudnym rozstaniu? I jaką opiekę zapewnić dzieciom? Statystyki pokazują, że liczba rozwodów w Unii Europejskiej podwoiła się w ciągu ostatnich 50 lat. W Polsce w 2024 r. udzielono 136 tys. ślubów i orzeczono 57 tys. rozwodów. W związku małżeńskim spędzamy średnio 14 lat.

„Wszędzie, gdzie można spotkać człowieka, pojawia się okazja do okazania życzliwości” – mówił Seneka, słynny rzymski poeta i filozof. Chociaż od jego czasów minęło blisko dwa tysiące lat, nic się w tej kwestii nie zmieniło. Może tylko tyle, że życzliwość dzisiaj jest towarem jeszcze bardziej deficytowym i coraz bardziej potrzebnym. A w przypadku osób z ADHD, czyli według różnych badań nawet kilkunastu procent społeczeństwa, życzliwość jest wręcz składnikiem niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania.[PK1] 

W potocznym rozumieniu słowo „narcyz” stało się synonimem osoby toksycznej, egocentrycznej i przemocowej. „To toksyk!”, „Zniszczy Ci życie!”, „Jest niezdolny do miłości!” – tego typu uogólnienia prowadzą do dehumanizacji osób z narcystycznym zaburzeniem osobowości. Tik-Tokowy „narcyz” jawi się jako przemocowy potwór pozbawiony uczuć. Rzeczywistość jest jednak dużo bardziej złożona. 

W krajach rozwiniętych, do których należy Polska, dominuje kultura indywidualizmu, w której promowany jest sukces jednostki i rywalizacja. Przedkładamy swoje „ja” nad „my”. Być może nasza indywidualna empatia stygnie, ale patrząc uważniej i szerzej, zauważam, że wzrasta poziom empatii kolektywnej, szczególnie w najmłodszych pokoleniach – mówi prof. Tomasz Sobierajski z Uniwersytetu Warszawskiego, socjolog, badacz socjomedyczny.

Oczekujemy, że ustalenia psychologów, a także nowe technologie i wsparcie farmakologiczne zapewnią nam permanentny dobrostan na najwyższym poziomie. Czy to przypadek, że wszechobecna tyrania pozytywności łączy się z rosnącą liczbą osób, które czują się zagubione, przegrane i tracą chęć do czegokolwiek? Co sprawia, że życie staje się warte przeżycia? Jak w poszukiwaniu szczęścia nie dać się zapędzić w ślepą uliczkę wellmanii?

Żyjemy w świecie, w którym niezależność, ambicja, sukces są mocno gloryfikowane. Z jednej strony daje nam to poczucie wolności i wielu możliwości, z drugiej – dążenie do „więcej, lepiej” może prowadzić do poczucia osamotnienia. Paradoks polega na tym, że w epoce nieograniczonych możliwości i kontaktów społecznych doświadczamy coraz częściej izolacji, samotności, wyobcowania.

Współczesny świat stawia przed nami dwa pozornie sprzeczne wymagania. Z jednej strony zachęca do bycia „tu i teraz”, do uważności i celebrowania codziennych chwil. Z drugiej – promuje nieustanny rozwój, wyznaczanie ambitnych celów i dążenie do samodoskonalenia. Jak znaleźć równowagę między tymi dwoma biegunami?