Jako osoby pozostające w związkach borykamy się czasem z wątpliwościami typu: „nie powiem jej tego, bo stracę w jej oczach”, „nie powiem mu tego, bo boję się, że odejdzie”, „jeśli mu o tym powiem, to go to urazi”. Na dodatek zdarza się również, że sami nie wiemy, o co nam chodzi, co jest nam potrzebne i w jakim kierunku chcielibyśmy zmierzać. Jak sobie z tym radzić? Jak się komunikować?
Przechodzimy czas próby. Trudności, wyzwania i straty, jakich doświadczyliśmy, konfrontują nas z nami samymi. Z naszymi lękami i ograniczeniami, a zarazem z naszą siłą, możliwościami i pragnieniami. Pozwoliły nam poczuć, jaki życie ma smak i co się w nim liczy. Stały się okazją, aby zgłębić wewnętrzną prawdę o sobie. Czym jest odwaga bycia sobą i jaką cenę trzeba za nią zapłacić?
Mężczyźni mówią o swoich uczuciach, ale często w cyniczny, sarkastyczny sposób. Albo komunikują coś przeciwnego, niż czują: pokazują złość właśnie wtedy, gdy potrzebują bliskości – i oczywiście jej nie dostają. Zamiast wsparcia doświadczają chłodu i odrzucenia. Czy jest szansa, że zobaczą, jak sami przyczyniają się do tego? Czy zrozumieją, że mogą powiedzieć, czego się boją, za czym tęsknią i wcale nie odbiera im to sprawstwa ani siły?
Jak wyrównać rachunki po zdradzie, wybaczyć niewiernemu partnerowi, na nowo mu zaufać i budować lepszy związek – Piotra Mosaka dopytuje Edyta Żmuda.
Gdy potrzebujemy zmian i uzdrowienia duszy, często wybieramy się w podróż. Czujemy zew przygody i – niczym baśniowy bohater – wspinamy się na szczyty, pokonujemy przeszkody i odnajdujemy skarb. Tylko czy taka podróż uleczy zranioną kobiecość? Czy pozwoli odnaleźć jej wewnętrzny ogień i wydobyć subtelne aspekty złożonej natury? Czy ocali przed duchową śmiercią? A może nie warto iść śladami Odyseusza, tylko wybrać się w podróż bohaterki?
Współczesna nauka stopniowo odkrywa to, co było oczywiste dla naszych przodków – jesteśmy jednością z otaczającą nas przyrodą. Kontakt z nią zaspokaja nasze potrzeby i zapewnia dobrostan, jest warunkiem naszego przeżycia. Dlaczego więc nie ufamy naturze, oddzielamy się od niej, od siebie i innych ludzi? Jak przekroczyć to oddzielenie, które stało się przekleństwem cywilizowanego człowieka?
Las uczy nas, że jesteśmy prawdziwie piękni, bo pochodzimy z przyrody, z tych drzew, ze stepu sprzed tysięcy lat. Wszyscy należymy do siebie. Ja jestem tym, czym jesteście Wy – sosno i łodygo czeremchy o wielkim apetycie na życie. Bo jesteśmy całkowicie zanurzeni w przyrodzie. Gdy to sobie uzmysłowimy, przestaniemy siebie i nią niszczyć.
Jaka jest historia słowa kobieta i co ta historia znaczy dziś – czy jesteśmy u kresu drogi, czy na progu nowej epoki?
Kobieca złość była do tej pory mocno tłumiona, schowana w wizji idealnej matki-Polki. Coraz częściej i coraz więcej kobiet miało jednak poczucie, że bycie żoną i matką im nie wystarcza. Kim jest Amazonka i jak jej kobiecy gniew i złość zyskały prawo głosu? Czy wciąż jesteśmy więźniarkami jednej narracji?
Czy czujesz czasem jakiś rodzaj niepokoju i myślisz: tak się napracowałam, tak nastarałam, tak wiele osiągnęłam, skąd zatem tyle smutku we mnie, tyle żalu i tęsknoty? Kto w tobie tęskni i za kim, za czym? Co możesz zrobić dla siebie, by nie dać się uwieść swojemu smutkowi i słabości?
Wszyscy potrzebujemy bezpiecznej wewnętrznej przystani dla naszych uczuć i myśli. A także realnej przestrzeni, gdzie w pełni możemy być sobą. To może
być własny pokój, domek na drzewie, o którym nikt nie wie, lub dzika „baza” nad rzeką. Czy mamy takie miejsce?
Czy COVID-19 przyniósł koniec miasta, jakie znamy? Jak obecne lęki wpłyną na kształt miast w przyszłości? Pojawiają się trzy scenariusze na ten temat: realistyczny, pesymistyczny i optymistyczny. Czy ten ostatni ma szansę się spełnić?
