Gdzie nie ma zazdrości, próżno szukać miłości – mówi perskie przysłowie, wskazując na bliski związek obu uczuć. Zazdrość sama w sobie nie jest niczym złym, ale gdy powoduje, że nie kontrolujemy własnych zachowań i nie potrafimy zaufać partnerowi, niszczy nie tylko nasze relacje z bliskimi, ale również nas samych.
Sylwetkę i dokonania Stanleya Milgrama, autora jednego z najbardziej szokujących eksperymentów psychologicznych XX wieku nad posłuszeństwem wobec autorytetów, przybliża Cezary W. Domański.
To musiało wyglądać komicznie: student siadał przed dzieckiem i stroił miny, które miały odzwierciedlać jakieś przedmioty, liczby czy słowa. Dziecko odgadywało o czym badacz myśli. Jeśli mu się udało - dostawało cukierka. Ten eksperyment nie potrwał jednak długo: władze uczelni zabroniły jego kontynuacji młodemu Edwardowi Thorndike’owi - bo tak nazywał się ów strojący miny uczony.
W jednej rodzinie językiem miłości jest przyniesienie śniadania do łóżka, a w drugiej to, że śpimy do dwunastej. Jeśli ona nie zrobiła mi śniadania - tak jak matka robiła zawsze ojcu - czy to znaczy, że ona mnie nie kocha? Młodzi małżonkowie muszą wspólnie „wyrozmawiać” porozumienie co do tego, jak się ta ich miłość wyraża - dowodzi Bogdan de Barbaro.
Pragniemy go, ale po cichu, skrycie. Publicznie krytykujemy tych, co pędzą ku niemu bez hamulców. Życzymy sobie sukcesu oficjalnie, przy świątecznych okazjach, ale gdy ktoś go już osiągnie – traci naszą sympatię. Wychowujemy do niego dzieci, choć się do tego nie przyznajemy. Ma wielu ojców, lecz często traktowany jest po macoszemu. Wyczekiwany i przeoczony, wymodlony i przeklęty... Sukces. Czemu tak ciężko żyć bez niego? Czemu z nim wcale nie łatwiej?
Sukces ma dwie twarze. Pierwsza, najbardziej znana, kojarzy się z szelestem banknotów, bogactwem, sławą. Wiąże się z docenieniem przez innych. Ale jest też sukces innego rodzaju. Wewnętrzny. Taki, w którym wysokość poprzeczek ustawiamy my sami. Ten sukces nie ma pułapu, nie jest niczym ograniczony. Codziennie możemy odnosić go na nowo - uważa Janusz Czapiński. Prof. dr hab JANUSZ CZAPIŃSKI jest psychologiem społecznym, prorektorem Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania, pracuje też na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Jest autorem kilku teorii dotyczących adaptacji. Od 1991 roku razem z socjologami, demografami i ekonomistami bada jakość życia Polaków.
Czym można nasze myśli podpatrzeć w mózgu? Dlaczego diagnoza postawiona wspólnie przez trzech lekarzy prawdopodobnie będzie mniej trafna, niż gdyby każdy z nich postawił ją osobno? Czy psychologia ma pomysł na obniżenie poziomu agresji u dzieci? O tym, co może psychologia mówią Jan Strelau i Dariusz Doliński. Prof. dr hab. Jan Strelau - twórca regulacyjnej teorii temperamentu, prorektor Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, członek Akademii Europejskiej. Opublikował ponad 200 prac z zakresu psychologii różnic indywidualnych, m.in.: „Temperament: A Psychological Perspective”, „Temperament jako regulator zachowania: z perspektywy półwiecza badań”. Laureat wielu nagród, w tym Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Prof. dr hab. Dariusz Doliński - zajmuje się psychologią wpływu społecznego i psychologią reklamy, odkrywca huśtawki emocjonalnej jako jednej z technik wpływu. Przewodniczący Komitetu Nauk Psychologicznych PAN, dziekan Wydziału Zamiejscowego SWPS we Wrocławiu, autor wielu książek, m.in.: „Psychologiczne mechanizmy reklamy” i „Techniki wpływu społecznego”.
U podłoża otyłości nierzadko leżą problemy natury psychologicznej. Dlatego coraz więcej osób z nadwagą szuka pomocy u psychologa. W jaki sposób może on pomóc? Czy można stracić zbędne kilogramy dzięki wizytom w gabinecie specjalisty?
Brak cienia jest dowodem nieistnienia - śpiewa Grzegorz Turnau. Czy zawsze? A co z umysłem? Gdyby nasz umysł rzucał cień, jak by on wyglądał? Najpewniej byłby to cień w kształcie ciała. Ideę umysłu ucieleśnionego, powracającą w kognitywistyce, w badaniach nad percepcją, w teoriach świadomości i umysłu społecznego, objaśnia Łukasz Przybylski.
Pojawił się nowy ląd. Tym, którzy wciąż szukają miejsca dla siebie, wydaje się on wręcz rajem. Ten ląd - wirtualny świat - liczy już miliony obywateli. Codziennie, dzięki Sieci, miliony usiłują zasmakować tam drugiego, szczęśliwszego życia. Tworzą swoje nowe tożsamości, uprawiają seks, walczą o władzę bądź wielkie pieniądze. „Cyberianie” często są przekonani, że wikłając się w nowe sytuacje i relacje, uciekają od prawdziwego życia i jego problemów. Czy rzeczywiście w cyfrowym świecie kochamy i cierpimy inaczej niż w domach z betonu?
Wyobraź sobie, że rozmawiasz z przyszłym pracodawcą lub zabierasz głos na zebraniu wśród nieznajomych. Stres w takich sytuacjach często plącze język i utrudnia wyrażenie myśli. Dobrą radą wydaje się jednak rozpoczęcie wystąpienia od poinformowania odbiorców o swoim zdenerwowaniu i trudnościach z jego przezwyciężeniem. Jak dowodzą najnowsze badania psychologów, lepiej odbieramy niedoskonałości innych, jeśli występujący nas o nich uprzedzi - dowodzi Michał Parzuchowski.
Przywiązanie do miejsca ma głównie społeczne znaczenie. Emocjonalna więź z otoczeniem wpływa na proces kształtowania tożsamości i daje poczucie przynależności do określonej społeczności. Zapewnia też ciągłość przeszłości z teraźniejszością oraz wpływa na jakość relacji z innymi ludźmi – pisze Anna M. Ziółkowska.
