Młoda dziewczyna zatacza się na ulicy. Chora czy pijana? Ktoś uśmiecha się na nasz widok. Dlaczego? Lubi nas czy się naśmiewa? Chłopak siedzący za nami w kinie wciąż gada - czy jest nieznośnym dzieciakiem, czy dobrym synem? Oto dylematy, które wciąż musimy rozstrzygać, próbując zrozumieć zachowania ludzi wokół nas. I wciąż wpadamy przy tym w pułapki.
Goethe powiedział: „Gdy otworzysz oczy, wydaje ci się już, że widzisz”. Rzeczywiście, wydaje ci się. Bo tak naprawdę jest to zaledwie początek długiej drogi. Wprawdzie oczy patrzą, ale widzi mózg. To on z mozaiki i plątaniny impulsów nerwowych w ułamkach sekundy wyławia sens tego, na co patrzymy i buduje nasz własny, autorski obraz świata.
Czy religia ogranicza wolność? Czy nasze wybory rzeczywiście są wolne? A jeśli tak, to czy możemy przeciwstawiać się Bogu? Na te i inne pytania odpowiada rabin Sacha Pecaric. Rabin Sacha Pecaric urodził się w Rijece (dawna Jugosławia) w 1965 roku. W latach 1985-90 studiował w Praskiej Szkole Filmowej. Kolejne siedem lat (1990-97) spędził w USA. Studiował na wydziale rabinackim Uniwersytetu Yeshiva w Nowym Jorku i filozofię analityczną na Uniwersytecie Columbia. Od 1997 do 2005 roku pracował w Krakowie dla Fundacji Ronalda S. Laudera jako dyrektor Programu Religijnego dla Polski. Jest autorem pierwszego po wojnie żydowskiego przekładu Tory na język polski. W 2004 roku, na FAMU w Pradze (Wydziale Filmowym i Telewizyjnym ASP) Sacha Pecaric obronił doktorat na temat teorii obrazu. Obecnie mieszka w Nowym Jorku. W dalszym ciągu zajmuje się działalnością wydawniczą w Polsce, w ramach założonego w 2001 roku Stowarzyszenia Pardes.
Od czasu do czasu nachodzi nas smutek. Nie wiadomo skąd i dlaczego. Taki smutek bywa dobry, bo daje nam siłę, by się zatrzymać, pomyśleć, pozwala dojść do ładu ze sobą. Gorzej, gdy zaczynamy z nim walczyć, biczujemy się z jego powodu, gdy prześladujemy się myślami. To najlepszy sposób, by zatonąć w rozpaczy. O dobrych stronach smutku i sposobie na wyciszenie się z psychoterapeutką Mileną Karlińską rozmawia Dorota Krzemionka.
Dlaczego zdarza się, że pamiętamy coś, czego nie było? Jak powstają fałszywe wspomnienia? Czy można skazać kogoś na podstawie zeznań naocznych świadków? Jak wspomnienia poprawiają nam nastrój? O paradoksach pamięci mówi dr hab. Agnieszka Niedźwieńska. Agnieszka Niedźwieńska jest wicedyrektorem Instytutu Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się badaniem pamięci autobiograficznej. Napisała m.in.: „Poznawcze mechanizmy zniekształceń w pamięci zdarzeń”.
„Czymże jest czas? - zastanawiał się w Wyznaniach święty Augustyn. - Jeśli nikt mnie nie pyta, wiem. Jeśli natomiast pytającemu usiłuję wyjaśnić, nie wiem” - pisał. Mimo upływu stuleci, pytania dotyczące istoty czasu wciąż są aktualne i ważne. I wciąż trudno określić, czym naprawdę jest ten wymiar.
Nieobecność ojca w życiu syna, bez względu na to czym uwarunkowana, może stanowić duże zagrożenie dla jego harmonijnego rozwoju. Maminsynkom, pieszczoszkom mamusi, niezdarom i fajtłapom uzależnionym od matek przygląda się z bliska Ewa Szperlich.
To matka przede wszystkim musi dać ojcu okazję do opiekowania się dziećmi, również córką. Musi też uznać zabawy z ojcem za istotne doświadczenie dla dziecka. W tym sensie podejmowanie przez matki zajęć poza domem daje szansę ojcom, by mogli zająć się córkami - wyjaśnia Julita Wojciechowska.
Każdy z nas ma swoją tajemnicę. Swój intymny, mały świat, dzięki któremu możemy zachować granice własnego „ja”. Intymny świat, który rozbudowujemy przez całe życie i którego zaciekle bronimy, jeśli zajdzie potrzeba. Bywa jednak, że broniąc swoich sekretów, zatracamy się. Bo nie dość, że nie zdradzamy ich nikomu, to jeszcze, by je ukryć, musimy kłamać, zmyślać, przeinaczać rzeczywistość. W takich wypadkach tajemnice, które pierwotnie budowały nasz świat, mogą go zniszczyć. Kiedy i jakie tajemnice warto zatem pielęgnować? Komu i w jakich okolicznościach je zdradzać? A co powinno zostać wiadome tylko nam?
Dlaczego kobiety lepiej od mężczyzn potrafią odczytywać kiedy ktoś kłamie? Dlaczego, jeśli w czysto damskim towarzystwie jedna z pań zasiądzie z szeroko rozstawionymi nogami, inne zaczną czuć się nieswojo? A dlaczego mężczyźnie takie zachowanie może ujść płazem? I dlaczego mężczyźni lubią przyjmować pozę Johna Wayne’a? Na te i wiele innych pytań odpowiada Allan Pease, specjalista od mowy ciała. Allan Pease jest znanym specjalistą w dziedzinie mowy ciała, komunikacji i relacji międzyludzkich. Jego 14 książek (część napisał wspólnie z żoną Barbarą), zostało przetłumaczonych na 50 języków i ukazało się w ponad 100 krajach, w łącznym nakładzie 20 milionów egzemplarzy. W 30 państwach Pease regularnie prowadzi szkolenia i wykłady. Na zdjęciu: z żoną Barabarą, która również zajmuje się mową ciała. Dziękujemy Oficynie REBIS - wydawcy książek Allana i Barbary Peasów - za umożliwienie przeprowadzenia rozmowy.
Czy lęk przed wyrażaniem niechcianych agresywnych uczuć wobec ukochanej osoby może być przyczyną astmy? Czy nasza kondycja psychiczna może mieć wpływ na rozwój tej choroby? Tak. Badania wykazują, że przyczyną ataku astmy mogą być chociażby emocje wywołane przez poruszający film.
Osoby, które na co dzień posługują się dwoma językami, dłużej zachowują sprawność intelektualną - uważają kanadyjscy naukowcy. Opóźnienie wystąpienia objawów starczej demencji u dwujęzycznych jest prawdopodobnie związane z koniecznością ciągłej gimnastyki umysłu.
