Spotkania z nadzieją

Wstęp

Nadzieja nie umiera ostatnia. Ona nigdy nie umiera. W każdym, do samego końca, tli się jej jakaś iskierka. Najlepszym, co możemy zrobić, jest rozdmuchanie tej iskierki. Rozbudzenie nadziei i marzeń.

Kiedy zasypiam, to nadzieja pozwala mi spokojnie zamknąć oczy. Zachwycam się odchodzącym za horyzont słońcem – z nadzieją na kolejny poranek... Jestem, bo wierzę, że to ma sens – mimo bólu i rozczarowań. Jestem, bo mam nadzieję. Spotykam ją często: w oczach pacjentów i w oczach ich kochających rodziców, w moich oczach.

Kiedy podejmujemy terapię, czynimy to z nadzieją na zmiany. Kiedy obiecujemy miłość i wierność, przepełnia nas radość i nadzieja, że uda nam się dotrzymać obietnic. Kiedy rozstajemy się po wspólnie przeżytych latach, także towarzyszy nam nadzieja: nadzieja na to, że to właściwa decyzja, że przyniesie coś dobrego. Rodzimy dzieci z nadzieją na to, że wyrosną na dobrych ludzi, że będą dla nas oparciem.
Rozwój człowieka, jego starania, aby być lepszym, mają u podstaw nadzieję, że to możliwe i że to dobre... Nadzieja jest w każdej naszej decyzji, w każdym działaniu.

Nie sposób zdefiniować, czym jest nadzieja. Ale czy to konieczne? Czujemy, czym jest, cierpimy, gdy ją tracimy choćby na chwilę. Obcujemy z nią przez całe nasze życie. Jest wszędzie – i może dlatego jej nie doceniamy.

Co psycholog wie o nadziei? Wie tyle, ile gotów jest przyjąć, zaakceptować, przeżyć. Wiele dowiedziałam się o nadziei, pracując z chorymi dziećmi i z rodzicami tych dzieci, towarzyszącymi im dzień po dniu w ich zmaganiach z chorobą i nieodłącznym cierpieniem. Tutaj nadzieja rodzi się powoli: z informacji o tym, że chorobę można wyleczyć, z uśmiechów na rozbawionych buziach tych innych, wyleczonych już dzieci, z wyciągniętych dłoni ludzi gotowych pomagać... Ta nadzieja jest z nami w drodze do zdrowia, drodze długiej i bardzo trudnej, na której często brakuje sił. Czasem i nadzieja gubi się gdzieś na chwilę – rozpaczliwie beznadziejną chwilę... Jak ją wtedy odnaleźć? Jak zatrzymać?

Można ją podarować razem z uśmiechem, będąc blisko każdego dnia. Można ją odnaleźć w kolorowym pudełeczku z drobiazgiem „na szczęście”, albo wyśpiewać przy łóżku, przy gitarze, w długie zimowe wieczory. I narysować na kartce papieru, i dorzucić do leku kupionego za wspólnie uzbierane pieniądze. I spełnić marzenie...
Bo nadzieja jest za pan brat z wyobraźnią: razem malują pejzaże ciepłymi barwami, kolorami tęczy. W tych pejzażach jesteśmy szczęśliwi, zdrowi, piękni i... razem. To pejzaże z nadzieją.
Nadzieja nie jest naiwnością. Jest raczej wzniesieniem się ponad to, co tu i teraz, ponad wszystkie „nie da się” i „niemożliwe”. Jest zaufaniem intuicji, przeczuciu, sumie dobrych doświadczeń, Bogu... Jest takim jasnym i śmiałym spojrzeniem w przyszłość, jaką chcemy, by była.
Nadzieja jest zgodą na to, że nie wszystko wiemy, nie wszystko rozumiemy i nie na wszystko mamy wpływ. Jest wiarą, że istnieje coś więcej niż tylko prosta arytmetyka zdarzeń: tajemnica w każdym z nas i w świecie, który nas otacza.

Nadzieja nie jest biernym oczekiwaniem: jest poszukiwaniem odpowiedzi i rozwiązań. Poszukiwaniem pełnym wiary, a nawet irracjonalnej pewności, że znajdziemy to, czego szukamy – gdziekolwiek jest. Irracjonalnym, bo czasem wbrew logice i rachunkowi prawdopodobieństwa, ale nie pozbawionym sensu. Sens działaniu nadaje nie tylko matematyczna pewność rozwiązania, lecz także wiara i intuicja, które pozwalają nam spojrzeć ponad obowiązującymi standardami, nagiąć rzeczywistość, zakrzywić czasoprzestrzeń – dokonać niemożliwego.
Nadzieja jest magnesem przyciągającym to, co dobre, oczekiwane. Nadzieja jest pierwszym krokiem na drodze do zmian, gestem na powitanie nieznanego.
Codziennie patrzę, jak nadzieja zmienia lęk w spokój, jak sprawia, że mijają tysiące trudnych chwil, układając się w miesiące i lata zmagań z chorobą.
Widzę, jak nadzieja buduje mosty i rozbija mury. Jest iskrą, która potrafi wzniecić płomień – jego ciepło ogrzewa także tych, w których iskra była zbyt wątła...
Może nadzieja jest związana z wiarą, z ufnością? Może jest związana z umiłowaniem samego życia i tych wszystkich, którzy nadają mu szczególny sens i wartość?

Na życie nie ma niezawodnych przepisów, nie ma algorytmów. Nie ma na nie gwarancji. Żadnej pewności, że to, co planowaliśmy, nastąpi,...

Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.



 

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z NASZEJ KSIĘGARNI