Gdzie nie ma zazdrości, próżno szukać miłości – mówi perskie przysłowie, wskazując na bliski związek obu uczuć. Zazdrość sama w sobie nie jest niczym złym, ale gdy powoduje, że nie kontrolujemy własnych zachowań i nie potrafimy zaufać partnerowi, niszczy nie tylko nasze relacje z bliskimi, ale również nas samych.
Kiedy John Watson, amerykański psycholog i twórca behawioryzmu, był u szczytu sławy, dotarła do niego wiadomość, że jego ojciec, z którym stracił kontakt trzydzieści lat wcześniej, chciałby się z nim zobaczyć. Watson kategorycznie odmówił. Uraz, jaki przeżył w dzieciństwie w związku z odejściem mężczyzny, którego podziwiał, był zbyt głęboki.
Nie da się napisać instrukcji obsługi niemowlaka. To jest żywa osoba i uczymy się jej w kontakcie. Często płaczem niemowlę sygnalizuje pragnienie kontaktu z inną osobą. To osoba i bycie razem z nią jest na początku najważniejsze – mówi dr GRAŻYNA KMITA.
Pragniemy go, ale po cichu, skrycie. Publicznie krytykujemy tych, co pędzą ku niemu bez hamulców. Życzymy sobie sukcesu oficjalnie, przy świątecznych okazjach, ale gdy ktoś go już osiągnie – traci naszą sympatię. Wychowujemy do niego dzieci, choć się do tego nie przyznajemy. Ma wielu ojców, lecz często traktowany jest po macoszemu. Wyczekiwany i przeoczony, wymodlony i przeklęty... Sukces. Czemu tak ciężko żyć bez niego? Czemu z nim wcale nie łatwiej?
Sukces ma dwie twarze. Pierwsza, najbardziej znana, kojarzy się z szelestem banknotów, bogactwem, sławą. Wiąże się z docenieniem przez innych. Ale jest też sukces innego rodzaju. Wewnętrzny. Taki, w którym wysokość poprzeczek ustawiamy my sami. Ten sukces nie ma pułapu, nie jest niczym ograniczony. Codziennie możemy odnosić go na nowo - uważa Janusz Czapiński. Prof. dr hab JANUSZ CZAPIŃSKI jest psychologiem społecznym, prorektorem Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania, pracuje też na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Jest autorem kilku teorii dotyczących adaptacji. Od 1991 roku razem z socjologami, demografami i ekonomistami bada jakość życia Polaków.
Czym można nasze myśli podpatrzeć w mózgu? Dlaczego diagnoza postawiona wspólnie przez trzech lekarzy prawdopodobnie będzie mniej trafna, niż gdyby każdy z nich postawił ją osobno? Czy psychologia ma pomysł na obniżenie poziomu agresji u dzieci? O tym, co może psychologia mówią Jan Strelau i Dariusz Doliński. Prof. dr hab. Jan Strelau - twórca regulacyjnej teorii temperamentu, prorektor Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej, członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, członek Akademii Europejskiej. Opublikował ponad 200 prac z zakresu psychologii różnic indywidualnych, m.in.: „Temperament: A Psychological Perspective”, „Temperament jako regulator zachowania: z perspektywy półwiecza badań”. Laureat wielu nagród, w tym Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Prof. dr hab. Dariusz Doliński - zajmuje się psychologią wpływu społecznego i psychologią reklamy, odkrywca huśtawki emocjonalnej jako jednej z technik wpływu. Przewodniczący Komitetu Nauk Psychologicznych PAN, dziekan Wydziału Zamiejscowego SWPS we Wrocławiu, autor wielu książek, m.in.: „Psychologiczne mechanizmy reklamy” i „Techniki wpływu społecznego”.
U podłoża otyłości nierzadko leżą problemy natury psychologicznej. Dlatego coraz więcej osób z nadwagą szuka pomocy u psychologa. W jaki sposób może on pomóc? Czy można stracić zbędne kilogramy dzięki wizytom w gabinecie specjalisty?
Słowo „nie” ma znaczenie niemal magiczne. Pozwala nam obronić się, zaprotestować i wyznaczyć granice. Za jego pomocą wpływamy na innych i bronimy się przed ich wpływem, mówiąc: nie rób tego, nie przekonasz mnie, nie! Czasem przeczenie bywa narzędziem manipulacji. Z powodzeniem posługują się nim politycy w walce ze swymi oponentami.
Zespół Aspergera to zaburzenie ze spektrum autyzmu. Nie da się go wyleczyć, ale można nauczyć się z nim żyć. Rodzice, słysząc diagnozę, zazwyczaj wpadają w panikę. Ale czy słusznie? Wszak wielu Aspie – bo tak o sobie mówią osoby dotknięte tym syndromem – to ponadprzeciętnie uzdolnieni ludzie.
Możemy ocalić komuś życie oddając, z niewielką ilością krwi, komórki budujące szpik kostny. To nic nie kosztuje i prawie nie boli. A jednak tak niewielu Polaków zgłasza się do Banku Dawców Szpiku Kostnego. Dlaczego jedni chcą oddać część siebie obcym ludziom, a inni nie? Co zyskują dawcy, którzy przezwyciężyli swój lęk?
Kino Ingmara Bergmana określane jest zazwyczaj mianem psychologicznego. Co jednak kryje się za tą etykietką? Czy coś więcej niż dokumentacja ludzkiego wnętrza i eksploracja zakamarków duszy? Tak. Bergman wykorzystywał, być może nieświadomie, nowoczesne środki przekazu medialnego zgodne z wiedzą, jaką daje współczesna psychologia. I w tym znaczeniu jego kino jest z pewnością kinem psychologicznym.
Dobra wiadomość! Twój mózg wytwarza szare komórki! Pokutujący przez lata pogląd, że neurony możemy jedynie tracić, że nowe nigdy nie powstają, został obalony. Mózg zatem, przynajmniej w jakimś stopniu, odradza się. Tylko po co? To - banalne na pozór - pytanie zaprząta dziś najtęższe umysły.
