Ilu psychologów potrzeba, aby wymienić żarówkę? Wystarczy jeden, ale żarówka musi naprawdę chcieć, żeby ją wymieniono. A ilu psychoanalityków potrzeba do tej czynności? Tylko jednego, ale wymiana będzie trwać 7 do 10 lat. Czy rozbawiły was te dowcipy? Dlaczego? Kiedy, w jakim celu i komu byście je opowiedzieli? Do czego w ogóle służy humor i dowcip?
Dział: Wstęp
W południe 6 kwietnia 1987 roku patrol policji z Winthrop na przedmieściach Bostonu zgłosił do centrali znalezienie ciała topielca w moczarach Zatoki Massachusetts, niedaleko portu lotniczego Logan. Dwa dni później wiadomo już było, że odnaleziono zwłoki Lawrence’a Kohlberga, cenionego profesora psychologii z Uniwersytetu Harvarda, który zaginął kilka miesięcy wcześniej.
Na początku XX wieku sensację prowincjonalnej społeczności Buehl wzbudzał jasnowłosy chłopczyk, spacerujący po uliczkach miasteczka ze swą piękną lecz samotną matką. Ciekawskie spojrzenia i wścibskie pytania skończyły się dopiero wtedy, gdy wyjechali do Karlsruhe. Malcem tym był późniejszy wybitny psychoanalityk Erik Erikson, którego jeden z biografistów nazwał „architektem tożsamości”.
„Zapiekanie” głowy w piecu i wyrywanie z niej tzw. kamienia szaleństwa, upuszczanie krwi i wirowanie pacjenta na obrotowym taborecie, leczenie wystrzałami armatnimi, pozostawianie chorego nocą na cmentarzu, na którym aktorzy udawali powstających z grobów nieboszczyków... To tylko niektóre ze stosowanych w przeszłości kuriozalnych metod leczenia chorób psychicznych.
Szatynka o zjawiskowej urodzie siedzi, trzymając lejce i bat, na wózku ciągniętym przez wybitnych filozofów Paula Rée i Fryderyka Nietzschego. Tak na zdjęciu sprzed wieku uwieczniła się Lou Andreas-Salomé, psychoanalityczka, muza poetów i filozofów, kobieta wyzwolona.
Co za idiotka ze mnie! Czego się nie tknę, to zepsuję. Nikt mnie nie kocha! Takie myśli przychodzą nam czasem do głowy. Jak wpływają na to, czego doświadczamy? AGNIESZKA POPIEL przestrzega: Uważaj, co do siebie mówisz, bo może się okazać, że słuchasz. Dr Agnieszka Popiel jest lekarzem psychiatrą, adiunktem Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Od wielu lat zajmuje się psychoterapią poznawczo-behawioralną. Autorka wielu prac na temat zaburzeń psychicznych i psychoterapii poznawczo-behawioralnej.
Celem psychologii, socjologii i podobnych im nauk jest odpowiedź na pytanie: co zrobić, żeby żyło nam się lepiej? Najbardziej niesamowita w tym jest psychologia bez nauki. Jeśli czytasz coś, co pomoże ci żyć lepiej, to jest to praktyczna psychologia. Mam nadzieję, że daję czytelnikowi mapę drogi, którą ma iść, a co najmniej prowokuję do myślenia, jak mógłby żyć lepiej - twierdzi w rozmowie z „Charakterami” Jonathan Carroll. Jonathan Samuel Carroll (ur. 1949), pisarz amerykański. Mieszka w Wiedniu, gdzie od 1975 wykłada literaturę angielską w Amerykańskiej Szkole Międzynarodowej. Jego książki utrzymane są w konwencji realizmu magicznego i poetyckiej fantasy. Napisał m.in. powieści: „Kraina Chichów” (1980, wyd. polskie zamieszczone w „Fantastyce”, 1987, wydanie książkowe 1993), „Głos naszego cienia” (1983, wyd. polskie 2000), „Kości Księżyca” (1987, wyd. polskie 2001). Szczególną popularnością jego książki cieszą się w Polsce - w latach 90. stał się jednym z najbardziej poczytnych współczesnych pisarzy zagranicznych.
Mam pecha. Nic mi nie wychodzi - mówimy czasem. Ale sami wiele robimy, żeby nam nie wyszło. Sami rzucamy sobie kłody pod nogi. Zapominamy o ważnej sprawie. Przegapiamy okazję. Kupujemy los, ale nie sprawdzamy, jakie numery padły. Bo a nuż moglibyśmy w życiu wygrać.
Nie potrafią sprawnie ubrać się, lewa strona myli im się z prawą, wciąż o coś się potykają i przewracają przedmioty. Zwykłym gapom przytrafia się to od czasu do czasu. Jeśli jednak tak wygląda ich życie ciągle, to są dyspraktykami, u których w ten sposób objawiają się zaburzenia pracy mózgu.
Jeśli korzystasz z poczty elektronicznej, na pewno zdarzyło ci się otrzymać od kogoś znajomego zabawne zdjęcie, śmieszny filmik lub link do czegoś takiego. Przesłałeś tę wiadomość dalej? Jeśli tak, to stałeś się nosicielem zaraźliwego marketingowego wirusa.
Karmisz swojego siedmioletniego syna, sznurujesz mu buty i nosisz za niego tornister? Nie ma się czym chwalić! Choć czasem nadmierna troska o dziecko wydaje się zdrowa i potrzebna, to tak naprawdę powoduje konsekwencje równie groźne jak skutki zaniedbywania lub manipulacji dzieckiem.
„Każdy z nas coś odgrywa w teatrze życia codziennego” - twierdził Erving Goffman, amerykański socjolog. „The show must go on” - śpiewa Queen. Żyjemy, jakbyśmy nigdy nie schodzili ze sceny. Wciąż coś gramy, coś udajemy. Przed innymi, czasem przed sobą. I nieraz nie potrafimy już ściągnąć maski, bo pod jedną maską kryje się następna. Ale na scenie życia nie opuszcza nas tęsknota, by przestać grać. By w końcu być sobą. I wtedy dopiero pojawia się problem. Sobą, czyli kim? Którym sobą?