To między innymi badania Henrego Goddarda stały się podstawą do przyjęcia w Stanach Zjednoczonych aktów prawnych, na mocy których w XX wieku planowano wysterylizować kilkadziesiąt tysięcy osób niepełnosprawnych umysłowo. Najbardziej zagorzali krytycy Goddarda twierdzą, że to za jego sprawą do nauki o człowieku wdarły się rasizm i dyskryminacja.
Jak reklama działa poza naszą świadomością? Czy można skłonić mężczyznę, aby zaczął kupować podpaski? Czy naprawdę potrafimy odróżnić od siebie colę od pepsi? Jakie potrzeby tak naprawdę zaspokaja telefon komórkowy? O reklamie mówi dr hab. Dominika Maison. Dominika Maison jest psychologiem. Pracuje na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Prowadzi badania nad oddziaływaniem reklamy. Współpracuje z różnymi firmami, zajmując się badaniem wizerunku marki. Napisała m.in.: „Utajone postawy konsumenckie. Analiza możliwości wykorzystania metody IAT” oraz „Zogniskowane wywiady grupowe. Jakościowa metoda badań marketingowych”. Jest redaktorem i współautorem książki „Propaganda dobrych serc - czyli rzecz o reklamie społecznej”.
Wyraź siebie, miej własne zdanie - słyszymy zewsząd - i bądź sobą. No dobrze, czyli kim? Zależy, w jakiej stronie świata - wschodniej czy zachodniej - żyjesz. „Zawsze wraca się do siebie - napisała przed laty Agnieszka Osiecka - tylko niech mi ktoś odpowie - gdzie to jest?”. Dla przeciętnego Amerykanina „być sobą” to znaczy być kimś odrębnym, kto jest w opozycji wobec innych. A w Chinach czy Japonii „ja” jest zawsze częścią większej całości, powiązaną na stałe z ludźmi wokół.
Kiedy byłam studentką piątego roku psychologii (już prawie, prawie wszechwiedzącym magistrem psychologii!), znalazłam się w pokoju nauczycielskim jednej z warszawskich szkół. Zbierałam tam materiały potrzebne do pracy magisterskiej. Badanie dotyczyło nauczycieli, którzy są rodzicami. Podchodziłam kolejno do pedagogów i pytałam, czy mają dzieci. Gdy odpowiedź była twierdząca, wręczałam ankietę. W pewnym momencie zadałam pytanie jednej z pań. Nie powiedziała „tak”. Nie powiedziała „nie”. Powiedziała: „Moje dzieci umarły”. A ja... Nie byłam na TO przygotowana.
Poszukujemy przyczyny we wszystkim, co widzimy i słyszymy. Dlaczego?
Tarcza nadziei Czym jest nadzieja? Jak się ona rodzi? Kiedy i jak wpływa na nasze życie? Kiedy nadzieja jest ważniejsza niż optymizm? Czy umiera ostatnia? O nadziei podstawowej mówi prof. dr hab. Jerzy Trzebiński. Profesor pracuje w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie, gdzie kieruje Katedrą Osobowości. Zajmuje się rolą narracji w procesach rozumienia rzeczywistości społecznej i własnej osoby. Prowadził badania w dziedzinie psychologii twórczości. Jest członkiem Society for Experimental Social Psychology. Napisał m.in. książki: „Twórczość a struktura pojęć”, „Narracyjna struktura wiedzy potocznej”. Od kilku lat prowadzi badania nad nadzieją podstawową. Opisał je wspólnie z Mariuszem Ziębą w artykule „Nadzieja, strata i rozwój” zamieszczonym w „Psychologii Jakości Życia” (tom 2, nr 1/2003).
„Dobry Bóg daje talent, a reszty każdy szuka sam!” - śpiewa Anna Maria Jopek. Rzeczywiście, rozmaite talenty i uzdolnienia drzemią w każdym z nas. I tylko od nas samych zależy, czy je w sobie znajdziemy i rozwiniemy. Bądźmy twórczy! Odkrywajmy nasze potencjalne możliwości, realizujmy się i nie wstydźmy się żadnych, nawet na pozór dziwacznych, osiągnięć!
Docierające do mózgu sprzeczne informacje stanowią dla niego wyzwanie. Proces ich opracowywania, który rozpoczyna się od fali N400, wiąże się z naszą potrzebą nadawania sensu temu, co nas spotyka i rozumienia otaczającej nas rzeczywistości.
Obietnice, składane przysięgi i śluby są ryzykowną operacją na przyszłości. Nie stanowią jedynie deklaracji stanowczego pragnienia: formułowane dziś, mają działać jutro. Wydają się przedłużeniem wspomnień: jak pamięć zapewnia trwałość naszej osoby wstecz, wbrew zmienności bodźców, jakie odebraliśmy od chwili urodzenia, tak przysięga projektuje tę naszą trwałość w przód, wytycza drogę, którą pójdziemy - pisze Jerzy Sosnowski.
Wybory przestały być sprawą polityki - ludzi nie interesująprogramy, przygotowanie partii do objęcia rządów. Głównym kryterium oceny jest teraz osobowość polityków. A właściwie to, jak tę osobowość kreują sztaby wyborcze poszczególnych kandydatów.
Coraz więcej wiemy o tym, co się dzieje w mózgach zakochanych osób. Okazało się, że miłość przypomina chorobę, a kobiety przeżywają ją zupełnie inaczej niż mężczyźni.
Czasem wyborca jak naiwny naukowiec stara się dociec prawdy o kandydacie na przykład na prezydenta. Uważnie śledzi jego dokonania, aby wyrobić sobie o nim zdanie. Bywa, że nadmiar myślenia szkodzi i prowadzi do mniej trafnych decyzji.
