Terapia systemowa, dynamicznie rozwijająca się od 50 lat, w swoich założeniach bazuje na ogólnej teorii systemów. Zakłada ona, że zachowanie osoby, jej problemy i objawy muszą być rozpatrywane w szerokim kontekście, a szczególnie w kontekście rodzinnym. Oznacza to, że dla terapeuty systemowego bardzo ważna jest analiza relacji rodzinnych, zarówno aktualnych, jak i tych, które dotyczą poprzednich pokoleń. Zakłada się, że wzory rodzinnych relacji, mity, lojalności i zobowiązania oraz wydarzenia traumatyczne są przekazywane z pokolenia na pokolenie i mają wpływ na pojawienie się bądź utrwalenie problemów i objawów u członków rodziny. W terapii systemowej bardzo ważna jest także analiza kontekstu kulturowego, społecznego i politycznego, a więc analiza szerszych systemów, w jakich „zanurzone” są rodzina i jednostka.
W ramach teorii systemowej rozwinęły się różne szkoły, na przykład podejście strategiczne, strukturalne, transgeneracyjne czy narracyjne, które różnią się szczegółowymi założeniami, stylem terapii, rolą terapeuty i technikami terapeutycznymi. Często zamiennie używa się pojęć „terapia systemowa” i „terapia rodzinna”. Nie są to jednak synonimy. Terapeuci systemowi mogą pracować także indywidualnie. A praca z rodziną może odbywać się również w oparciu o inny paradygmat, na przykład behawioralny czy psychoanalityczny.
Dla kogo ta terapia? W jakich problemach jest skuteczna?
Z założenia terapia rodzin jest najbardziej użyteczna w rozwiązywaniu mających miejsce w relacjach rodzinnych trudności i konfliktów dotyczących porozumiewania się. Jest metodą z wyboru w odniesieniu do problemów emocjonalnych, zaburzeń psychosomatycznych i psychicznych u dzieci i młodzieży oraz metodą wspomagającą w leczeniu osób dorosłych chorujących psychicznie. Bywa s...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.