Kiedy uczniowie niewłaściwie zachowują się na zajęciach, wielu nauczycieli jest bezradnych. Czy można się nauczyć odpowiedniego reagowania? Oczywiście. Chociaż trzeba pamiętać, że nie wszystkie metody są skuteczne w każdej sytuacji i wobec każdego ucznia.
Aby w szkole wśród innych uczniów nie zgubić ucznia twórczego, należy go zidentyfikować. Warto poznać narzędzia, dzięki którym można określać potencjał uczniów i ich dyspozycje twórcze.
Nauczyciel, który wzbudza w swoim uczniu poczucie własnej wartości i ważności, to prawdziwy profesjonalista. Może stanie się dla niego wzorem? Aby tak się stało, nauczyciel przede wszystkim pracuje nad własną jakością po to, żeby znajdować ciągle na nowo ścieżki osobistej twórczości.
Uczniowie zdolni często nie wykorzystują swoich zdolności i uczą się poniżej możliwości. Przyczyn tego kłopotliwego dla samych uczniów oraz ich rodziców i nauczycieli zjawiska jest wiele. Im wcześniej je rozpoznamy, tym skuteczniej będziemy mogli im przeciwdziałać.
Znudzony uczeń pochyla się nad ławką. Z monotonnego wykładu nauczyciela dociera do niego co trzecie słowo. Kartkę zeszytu pokrywa bezmyślnymi esami-floresami i myśli tylko o jednym: uciec stąd jak najszybciej i jak najdalej...
W trakcie licznych szkoleń poznajemy metody służące efektywniejszemu nauczaniu i wychowaniu. Uczymy się ich, sprawdzamy ich skuteczność w praktyce, wiele z nich odrzucamy i szukamy następnych. W tej pogoni zapominamy o sposobach znanych od początku edukacji, np. o rozmowie.
Zawód pedagoga jest niezwykle obciążający. Nauczyciele pracują przede wszystkim sobą, więc powinni szczególnie dbać o swoją kondycję. Jest to istotne dla skuteczności zawodowej. Przyjrzyjmy się obiektywnym zagrożeniom wynikającym z warunków pracy nauczycieli.
Popularność testów inteligencji nie maleje. Warto więc poznać nie tylko ich zalety, ale i ograniczenia. Inteligencja jest ważną, ale nie jedyną cechą, od której zależą osiągnięcia ucznia. A test inteligencji jest tylko jedną z metod, które mogą wyjaśnić przyczyny trudności dziecka w nauce.
Trzydzieści lat temu Amerykanie – wielcy indywidualiści – odkryli zalety kooperacyjnego uczenia się. Przekonali się, że gdy ludzie walczą o nagrodę wspólnie, całą grupą, zyskuje również każdy z osobna. Dlatego amerykańskie szkoły duży nacisk kładą na naukę współpracy i współpracę w nauce. Jak ich doświadczenia przenieść na polski grunt i zastosować w naszych szkołach?
W Polsce panuje przekonanie, że twórczości nie da się nauczyć. Że zdolności twórcze są wrodzone. Najwięksi krytycy idei nauczania twórczości mówią wręcz, że ta cecha to "dar od Boga", a zatem nie da się jej nauczyć tak, jak się uczy tabliczki mnożenia czy struktury fliszu karpackiego... Są w błędzie! Twórczości można uczyć!
Bardzo często szkolne problemy dziecka są sygnałem dysfunkcji systemu rodzinnego. Dziecko, jako najsłabsze ogniwo tego systemu, w pewien sposób pokazuje jego braki. Trudności szkolne dziecka "zatrzymują w biegu" rodzinę, bo pokazują, że dziecko czegoś potrzebuje. Uświadomienie tego rodzicom jest jednym z zadań psychologa szkolnego.
Wielu nauczycieli uważa, że ich uczniowie osiągną sukces, jeśli od małego będą ze sobą rywalizować. Są w błędzie. Sukces może zapewnić właściwa motywacja, która z konkurowaniem nie ma nic wspólnego. Tylko w atmosferze pozbawionej presji współzawodnictwa dziecko ma szansę przekonać się, że niepowodzenia nie są porażkami, lecz cennymi doświadczeniami.
