Nauczyciele, księża, trenerzy sportowi, przyjaciele rodziny, a także osobnicy krążący w pobliżu szkół i innych dziecięcych skupisk. Szukają kontaktów z dziećmi. Starają się zdobyć najpierw ich zaufanie, wykorzystując łatwowierność i brak doświadczenia życiowego. Następnie nakłaniają do różnego rodzaju „zabaw” seksualnych.
Uczeń zdolny to wyzwanie, któremu nie każdy pedagog potrafi stawić czoło. Nauczyciele przyłapani na błędzie często źle się czują i nie wiedzą, jak takie dziecko uczyć. Dr Justyna Dobrołowicz podpowiada, jak pracować ze zdolnym uczniem i podaje kilka zasad pomocnych we wspomaganiu rozwoju jego zdolności i zainteresowań.
„Rozmawiają o nas w pokoju nauczycielskim, ale nie z nami. Dla nas nikt nie ma czasu”. W szkole często dochodzi do zdarzeń, które dostarczają dzieciom i młodzieży silnych, często bardzo dotkliwych przeżyć. Taka sytuacja ma miejsce, gdy uczeń pada ofiarą agresji swoich rówieśników. Doznaje wtedy ośmieszenia, poniżenia i odtrącenia. Odczuwa lęk, przerażenie i bezsilność. A najgorsze, że swoją krzywdę i wynikające z niej cierpienie często przeżywa w poczuciu bezradności, osamotnienia i opuszczenia. Szkoła nie może pozostać obojętna na takie sytuacje. Autorka dzieli się wynikami swoich badań nad agresją rówieśniczą i radzi, jakie postępowanie zaradcze powinna podjąć szkoła.
Komputery stały się nieodłączną częścią rzeczywistości, narzędziem służącym pracy, rozrywce, a także nauce. Oczywistym wydaje się, że w szkole powinny pełnić znaczącą rolę, wspierając nauczyciela w procesie dydaktycznym. Czy rzeczywiście? A jeśli tak - w jakim zakresie? Czy podłączony do światowej sieci komputer, zapewniający uczniowi dostęp do rzetelnej wiedzy i szczegółowych informacji, odsunie w cień nauczyciela?
Marzenia pomagają w podejmowaniu decyzji, przyglądaniu się swoim potrzebom i ocenie własnych możliwości. Wspierają proces uczenia się, stymulują twórcze myślenie i pomagają zniwelować negatywne emocje. Autorka przekonuje, że warto zachęcać uczniów do marzeń. Prezentuje ćwiczenia, które nauczyciel może w tym celu przeprowadzić w klasie szkolnej.
Najcenniejszym następstwem „bycia prospołecznym” jest umiejętność spoglądania na sytuację nie tylko z własnego punktu widzenia, ale też z punktu widzenia innych jej uczestników. Umiejętność ta jest efektem wiedzy o innych ludziach, odrębnej od wiedzy o sobie samym. Dzięki tej wiedzy nie zaproponujemy np. aktywnego odpoczynku choremu na astmę. Ta wiedza chroni nas przed pochopnym ocenianiem innych, ogranicza naturalną, przemożną skłonność umysłu do upraszczania i kategoryzowania świata. W efekcie zmniejsza niebezpieczeństwo uprzedzeń i podążającej w ślad za nimi dyskryminacji innych.
Uczniowie agresywni postrzegają rzeczywistość w sposób zniekształcony. Nawet jeżeli wiedzą, jak zachować się prospołecznie i czego nie robić w złości, to i tak wybierają zachowania agresywne. Trening Zastępowania Agresji (ART) ma wyrównać istniejące deficyty i nauczyć młodzież, co robić (umiejętności), czego nie robić (kontrola złości) oraz dlaczego coś robić, a czegoś nie robić (wnioskowanie moralne).
Pewnie każdy z nas, poproszony o podzielenie rozwoju człowieka na jakieś etapy, podzieliłby go na dzieciństwo, dorastanie i dorosłość. Tak dzieli go także psychologia i dodaje, że w każdym z tych etapów zachodzą doniosłe zmiany rozwojowe, które umożliwiają człowiekowi zwiększenie niezależności od otoczenia i sprawniejsze funkcjonowanie. Wszystkie one są ze sobą powiązane. Choć zwykle bez problemu określimy, w jakiej fazie rozwoju ktoś się znajduje, to często nie potrafimy wskazać momentu, w którym kończy się jedna i zaczyna druga.
W szkołach przybywa dzieci wychowywanych przez jednego rodzica. W przeważającej liczbie są to dzieci samotnych matek, ale wzrasta również liczba tych wychowywanych jedynie przez ojców. Wiele z nich wymaga indywidualnego podejścia, zarówno ze względu na wychowywanie przez jednego rodzica, jak i doświadczenia, które do samotnego rodzicielstwa doprowadziły. Rodzice też mają wobec szkoły własne oczekiwania dotyczące wychowywania ich dzieci, ale sami również mniej lub bardziej jawnie oczekują wsparcia szkoły w tym procesie.
Istotą szkoły jest uczenie się uczniów! To oni po kilkunastu latach edukacji staną przed egzaminami, jakie przyniesie im samo życie. Zdanie tych egzaminów zależy od nich samych, od nabytych rozmaitych umiejętności oraz nastawień do procesu uczenia się i nieustannego doskonalenia. Tradycyjna wiedza szkolna niewiele im w tym pomoże. Droga od informacji przekazywanej przez nauczyciela do tejże informacji przetworzonej przez ucznia, w postaci wiedzy i umiejętności, może być prosta lub długa i kręta...
Dla wielu z nas zaburzenia odżywiania są czymś niejasnym, a nawet tajemniczym. Ich źródeł starają się dociec lekarze, terapeuci, nauczyciele, a przede wszystkim chcą je zrozumieć rodzice chorych. Jak to możliwe, że dziecko czy młody człowiek odmawia jedzenia? Nauczyciele mogą wesprzeć dziecko i jego rodziców w walce z chorobą.
Rok szkolny dopiero się zaczyna, a ja już myślę ze zgrozą o wagarowiczach z mojej klasy. Zwłaszcza tych notorycznych, których częściej na lekcjach po prostu nie ma. To zadziwiające, jak dzieci potrafią być niezdyscyplinowane, jak potrafią lekceważyć szkołę, nauczyciela i wszelkie obowiązki.
