Nauczyciele deklarują, że są odpowiedzialni za wychowanie uczniów. Jednak w konkretnych sytuacjach nie rozumieją swoich podopiecznych. Dlaczego? Czy prywatne teorie nauczycielskie oraz zawierzenie własnemu doświadczeniu przyczyniają się do rozwoju wychowanka? O potrzebie odchodzenia od prywatnych teorii na rzecz wiedzy naukowej pisze prof. Maria Dudzikowa.
Na ogół czujemy się odpowiedzialni za wychowanie młodej generacji, a swoją pracę traktujemy jako zadanie szczególnie ważne. Jednak z badań wynika, że żywimy niechęć do osiągnięć nauki, a zamiast szerszej wiedzy poszukujemy „przepisu na placek”. Okazuje się, że polegamy głównie na własnym doświadczeniu i wiedzy potocznej, co niestety sprawia, że nasze podejście do ucznia i innych uczestników edukacji jest mocno stereotypowe. Profesor Maria Dudzikowa - znakomita znawczyni codzienności szkolnej, od lat zajmująca się socjopedagogicznym i psychopedagogicznym funkcjonowaniem szkoły w Polsce, próbuje przekonać nas, że w pracy z uczniem warto odchodzić od prywatnych teorii i własnej interpretacji rzeczywistości na rzecz obiektywnej wiedzy psychologiczno-pedagogicznej.
Dlaczego dobry nauczyciel to nie zawsze dobry rodzic? Na czym polega specyficzny rodzaj stresu w zawodzie nauczyciela? Jak wpływa na jego życie rodzinne? Czy to prawda, że nauczyciele zachowują się w domu tak, jakby byli w szkole? Czy sprawdzają na własnych dzieciach swoje kompetencje wychowawcze? Na te i inne pytania odpowiada w udzielonym wywiadzie Jacek Bomba.
Dlaczego ktoś zostaje nauczycielem? Francuska psycholog odpowiada: istotny wpływ na wybór tego zawodu ma rodzina. Ten jednak, kto podejmuje się tej pracy z lojalności rodzinnej, najczęściej nie jest dobrym nauczycielem.
Gra transakcyjna to rodzaj mechanizmu obronnego, który ludzie stosują, kiedy pragną zyskać uznanie lub wsparcie, a nie wierzą, że mogą zdobyć je w sposób szczery i autentyczny. Mechanizm ten bywa pułapką, którą zastawiamy na innych, a w którą sami również wpadamy, często nie zdając sobie z tego sprawy. Aby nie dać się wciągnąć do gry, trzeba przede wszystkim umieć ją rozpoznać. I w tym pomóc może ten artykuł. Jarosław Jagieła prezentuje w nim najpopularniejsze gry psychologiczne, pokazuje, jakie poniesiemy konsekwencje, gdy się w nie zaangażujemy oraz doradza skuteczne sposoby, by uczestnictwa w grach odmówić.
Szkoła niczyja, z którą ma do czynienia współczesny nauczyciel, to miejsce pełne napięć i niedookreśloności, wnoszące do relacji międzyludzkich akty przemocy i upokorzenia. Nie każdy potrafi znieść taką rzeczywistość.
Nieustannie zmieniająca się rzeczywistość sprawia, że zdobywanie nowych umiejętności musimy traktować jak oczywistość. W pracy nauczyciela, wychowawcy czy pedagoga duże znaczenie ma zwłaszcza aktualna wiedza z zakresu szeroko rozumianej psychologii edukacji.
O towarzyszeniu dziecku w śmierci, o cierpieniu mężczyzny, psychoterapii po utracie i budowaniu nowego życia opowiada ANDRZEJ LIPIŃSKI, autor Kalinki.
Cud. Trzy litery, a mieszczą niezwykłość, której nie opiszą opasłe słowniki. Czyni go wiara, niewiara zaś usuwa z naszego życia. Jednak nawet wtedy, gdy nasz rozum wymazuje cuda, język odmienia je przez wszystkie przypadki. Może to nie przypadek? Szukamy go, marzymy „cudu choćby ciut...”. A kiedy nam się zdarza, nie zawsze go rozpoznajemy. Do czego potrzebny nam cud? Dodaje nam sił, czy może czyni nas bezbronnymi wobec przeciwności losu?
Nim dopadł nas kryzys, sukces i szczęście utożsamialiśmy z posiadaniem pieniędzy. Skąd czerpać poczucie własnej wartości, gdy nasze konto jest puste, a pensja o połowę niższa? Dobrobyt nie gwarantuje dobrego i sensownego życia! - przekonuje amerykański psycholog TIM KASSER.
Jak się czuje twoja żona, czy możemy jej teraz jakoś pomóc? Dbaj o nią! - właśnie takie pytania i rady słyszą mężczyźni, którzy stracili dziecko. Wszyscy widzą ból matki, ale nie dostrzegają tego, co przeżywa ojciec. Mężczyźni cierpią tak samo, a niekiedy nawet mocniej niż kobiety. Cierpią w milczeniu, zostawieni samym sobie.
