„Modlę się stale za duszę osoby zmarłej, której serce sprawiło, że nadal żyję. Podjąłem też pracę w Stowarzyszeniu Transplantacji Serca. Chcę w ten sposób spłacić dług wdzięczności za dar życia” ? tak o swoich odczuciach po przeszczepie serca opowiada jeden z pacjentów Kliniki Chirurgii Serca, Naczyń i Transplantologii CM UJ w Krakowie.
Nasz mózg jest bardzo egoistyczny. Na świat i innych ludzi patrzy przez pryzmat własnego „ja”. Ale ponieważ jest też bardzo sprytny, to na co dzień swoją samolubność chowa pod przykrywką wyuczonych zachowań i zdolności prospołecznych. Dopiero defekty mózgowe w płatach czołowych czasami odsłaniają skrywanego w nas samoluba.
Czujemy się coraz bardziej zaganiani i zestresowani. Mamy coraz mniej czasu dla siebie i dla bliskich. Czasami jesteśmy tak zmęczeni, że marzymy tylko o tym, żeby wszyscy dali nam święty spokój. Szukamy sposobów na odprężenie się i zrelaksowanie. Jedną z nich jest trening autogenny, opracowany i rozpropagowany w latach 30. ubiegłego wieku przez niemieckiego lekarza Johannesa Heinricha Schultza.
Ludzie dotknięci prosopagnozją potrafią z wyrazu twarzy odczytać emocje. Wiedzą, czy jest ona smutna czy wesoła, zła czy zaskoczona. Patrząc na twarz, potrafią określić płeć, a nawet stopień atrakcyjności jej „posiadacza”. Nie pamiętają jednak, czy widzieli ją wcześniej, a kiedy przestaną na nią patrzeć, już nie potrafią jej sobie przypomnieć.
Mówienie jest dla większości z nas najbardziej oczywistą czynnością na świecie. Jednak abyśmy mogli plotkować z przyjaciółmi przy kawie, nasz mózg musi uruchomić szereg skomplikowanych mechanizmów. Tak skomplikowanych, że nawet najmniejsze ich uszkodzenie może sprawić, że zamilkniemy na zawsze.
Czy umysł rzeczywiście musi zawierać się w mózgu, czy w ogóle - w ludzkim ciele? Najnowsze, zupełnie poważne teorie naukowe zakładają, że wcale tak być nie musi. Wedle tych hipotez, umysł jest składnikiem przywoływanej przez fizyków kwantowych przestrzeni fazowej. A mózg jest jedynie czymś w rodzaju anteny.
Dlaczego kobiety lepiej od mężczyzn potrafią odczytywać kiedy ktoś kłamie? Dlaczego, jeśli w czysto damskim towarzystwie jedna z pań zasiądzie z szeroko rozstawionymi nogami, inne zaczną czuć się nieswojo? A dlaczego mężczyźnie takie zachowanie może ujść płazem? I dlaczego mężczyźni lubią przyjmować pozę Johna Wayne’a? Na te i wiele innych pytań odpowiada Allan Pease, specjalista od mowy ciała. Allan Pease jest znanym specjalistą w dziedzinie mowy ciała, komunikacji i relacji międzyludzkich. Jego 14 książek (część napisał wspólnie z żoną Barbarą), zostało przetłumaczonych na 50 języków i ukazało się w ponad 100 krajach, w łącznym nakładzie 20 milionów egzemplarzy. W 30 państwach Pease regularnie prowadzi szkolenia i wykłady. Na zdjęciu: z żoną Barabarą, która również zajmuje się mową ciała. Dziękujemy Oficynie REBIS - wydawcy książek Allana i Barbary Peasów - za umożliwienie przeprowadzenia rozmowy.
Przed wieloma laty w poszukiwaniu utraconego czasu udałem się na Wschód. Tam pewien rosyjski doktor po jakichś szamańskich zabiegach, którym poddawałem się ulegle, wywołał u mnie nieoczekiwane zaniechanie nawykowego palenia papierosów. Ot tak, po prostu, mijały kolejne noce i dni, a mnie do głowy nie przychodziło, że dobrze byłoby zapalić. Kiedy przyszedł czas powrotu do domu, odczułem silne pragnienie nikotyny. Pobiegłem więc do doktora i zwierzyłem mu się...
Co istotnego wniosła psychologia do wiedzy o człowieku? Czy jej rozwój zmienił człowieka? Jakie było najbardziej doniosłe odkrycie psychologiczne? W jakim kierunku zmierza psychologia?
„Wielka sława to żart” - takie słowa padają w arii Sandora w operetce „Baron cygański”. W epoce, w której Johann Strauss syn komponował to dzieło, najbardziej poczytnym na świecie autorem książek psychologicznych był francuski uczony Théodule Ribot. Jednak sława pisarza skończyła się niemal równo z jego śmiercią. Czy słusznie?
Ci, którzy wychowali się na katastrofalnych wypowiedziach polskich sportowców, ze zdumieniem odkrywają, że dzisiaj zawodnicy nie dosyć, że swobodnie udzielają wywiadów, to jeszcze potrafią to zrobić w kilku językach. Uważniejsi obserwatorzy dostrzegają też, że byli mistrzowie coraz częściej biorą się za poważne interesy, piszą felietony, robią kariery naukowe, są znawcami win czy podróżnikami.
Kupić czy nie kupić – oto jest pytanie... Gdy stajemy z nim wobec np. wymarzonego laptopa, w naszej głowie uruchamia się swoista waga. Na jej szalkach lądują dwa przeciwstawne uczucia: przyjemne – związane z chęcią kupna produktu i przykre – wynikające z „bólu płacenia”. Naukowcy twierdzą, że są w stanie przewidzieć, które z tych uczuć przeważy. Handlowcy zacierają ręce.
