Na naszych oczach upada stereotyp sportowca - góry mięśni, człowieka bez ogłady i polotu. Obecnie sport nie obejdzie się bez inteligencji. Oglądając facetów okładających się po głowach pięściami, tak że wokół tryska krew, trudno wzbudzić w sobie dociekania na temat inteligencji bohaterów tej jatki. A jednak. Wśród zawodowych bokserów jest wielu, których dokonania upoważniają, by mówić o nich jako ludziach o wysokiej inteligencji. Być może nie tak wielu jak wśród szachistów, koszykarzy czy tenisistów, ale nadspodziewanie wielu. Gdy kilkanaście lat temu badano poziom inteligencji bokserów Legii Warszawa, walczących wówczas o miejsce w reprezentacji kraju (byli wśród nich Dariusz Michalczewski i Andrzej Gołota), ich wyniki nie odstawały znacząco od średniej społecznej – co prawda najniższe oscylowały w granicach 70-80 punktów, ale najwyższy wynosił już 136 pkt. A za granicą? Czy o inteligencji niektórych sportowców mogą świadczyć ich dokonania naukowe? Bo na przykład ringowy zabijaka, mistrz świata w boksie w kategorii ciężkiej, dwumetrowy Witalij Kliczko – przed trzema laty obronił doktorat. A Henry Milligan, były mistrz USA w wadze ciężkiej – to absolwent prawa jednej z najbardziej prestiżowych uczelni świata, Princeton, oraz były szef oddziału Mensy w stanie Delaware...
Dzisiejszy sport naprawdę wymaga, by ci, którzy chcą być mistrzami, lepiej niż ich konkurenci ruszali nie tylko rękami i nogami, ale też głową.
Inteligent w tańcu
Howard Gardner, amerykański psycholog, wykładowca Uniwersytetu Harvarda, stworzył tzw. teorię inteligencji wielorakiej. Zakłada ona, że inteligencja nie jest jednolitą strukturą, że istnieje kilka jej rodzajów, a różni ludzie posiadają różne inteligencje – a właściwie ich różne kombinacje. To właśnie rodzaj posiadanej przez kogoś inteligencji decyduje o sposobie przyswajania wiedzy i sposobie radzenia sobie w życiu.
Jednym z kilku rodzajów inteligencji wymienionych przez Howarda Gardnera jest inteligencja ruchowa, kinestetyczna. Obdarzone nią osoby często uważane są za „niespokojne duchy”, a w dzieciństwie bywają nawet posądzane o ADHD i z tej przyczyny leczone farmakologicznie. Ich dużym przymiotem jest to, że z łatwością potrafią kontrolować ruchy swojego ciała i bez trudu posługują się przedmiotami. Lubią biegać, pływać, jeździć na nartach, tańczyć. Nieźle piszą, uwielbiają i rozumieją biologię i prawa przyrody. Są ich ciekawe.
Według teorii Gardnera, ludzie obdarzeni tym rodzajem inteligencji bardzo często stają się wybitnymi sportowcami. Ale nie tylko: niezwykle potrzebna jest ona także rzemieślnikom, tancerzom czy... chirurgom. I tu – na potwierdzenie teorii Howarda Gardnera – aż prosi się o przywołanie przykładów znakomitych amerykańskich łyżwiarzy szybkich: Erica Heidena czy Erharda Kellera. Obaj wielokrotnie sięgali po olimpijskie złoto, obaj są dziś wziętymi lekarzami: Heiden – ortopedą dbającym o kości i stawy koszykarzy i koszykarek z zawodowych lig NBA i WNBA, Keller – znakomicie prosperującym chirurgiem stomatologiem.
Głowa puchnie
Oczywiście fakt, że ktoś ma doskonałe wyczucie swego ciała, nie czyni go jeszcze Einsteinem. – Dziś nie wystarczy dobrze kopać piłkę, trzeba jeszcze mieć głowę na karku – tę maksymę powtarzał czasem przedstawicielom prasy i piłkarzom twórca potęgi Ajaxu Amsterdam z lat 90., Luis van Gaal. To ten człowiek jako jeden z pierwszych zwracał uwagę, by zawodnicy dbali nie tylko o swój rozwój fizyczny, ale także o intelekt, psychikę. I obecnie jest to w środowisku sportowym doskonale rozumiane. „Celem własnej pracy zawodnika ma być opanowanie wielu umiejętności, w tym (...) podejmowania skutecznych decyzji; koncentracji na elementach pozytywnych (...); efekty...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
