Samotność z reguły przeżywana jest jako niepożądana dokuczliwość, a lęk przed nią może towarzyszyć człowiekowi od narodzin do śmierci. Poczucie samotności nie zawsze wynika z fizycznego osamotnienia, pozbawienia kontaktu z ludźmi. Można bowiem czuć się samotnie, przebywając z nimi, nawet w przysłowiowym ludzkim tłumie.
Dlaczego tak trudno zrozumieć naturę zaburzeń psychicznych, dlaczego tak często psychiatrzy muszą przyznawać się do swojej bezradności? Nie jest to chyba pochodną ich braku wiedzy czy wnikliwości - przeciwnie, poznałem wielu wybitnych ludzi w tej dziedzinie, a o innych, jeszcze wybitniejszych, słyszałem i czytałem. Często odnosi się wrażenie, że aparat poznawczy, jakim posługuje się współczesna medycyna, po prostu nie nadaje się do badania zjawisk psychicznych człowieka, zarówno prawidłowych, jak i patologicznych - tym bardziej, że nie wiemy, gdzie przebiega granica. ARTUR CEDRO wyznaje, dlaczego został psychiatrą.
Reklama działa na każdego z nas, choć tego nie czujemy lub nie przyznajemy się do tego, nawet sami przed sobą. Na przykład osoby o wysokim poczuciu winy silnie reagują na reklamy erotyczne, ale twierdzą, że nie robią one na nich żadnego wrażenia.
Kiedy duchowny pomyli chorobę psychiczną z opętaniem przez szatana, a terapeuta superego ze zdrowym sumieniem, cierpią na tym zawsze penitent i pacjent. Jest czas na terapię i czas na spowiedź. O roli księdza i roli terapeuty pisze JÓZEF AUGUSTYN SJ.
Dlaczego niektórzy żołnierze wracają z wojny okaleczeni tak, że nie są w stanie wrócić do normalnego funkcjonowania, zaś inni potrafią pozbierać się i włączyć w zwykłe życie? Czy to tylko kwestia cech osobowości, czy też jeszcze czegoś? O zespole stresu pourazowego u żołnierzy powracających z Iraku pisze PIOTR ŻAK.
Jeśli miałabym kogokolwiek do czegokolwiek namawiać, to do pracy nad sobą – mówi BEATA TYSZKIEWICZ. W żadne rozmowy nie wierzę, a już szczególnie w te, kiedy ktoś sugeruje mi, co mam robić. Jestem osobą, która nie ulega opiniom innych. Mam własne kryteria i jestem im wierna. Beata Tyszkiewicz jest jedyną w Polsce aktorką wyłącznie filmową. Zagrała w około stu filmach. Zadebiutowała jeszcze jako uczennica w „Zemście”. W latach 1957–1958 studiowała w PWST w Warszawie. Została skreślona z listy studentów. Uprawnienia aktorskie Ministerstwo Kultury i Sztuki przyznało jej dopiero w 1973 roku. Zagrała m.in. w „Rękopisie znalezionym w Saragossie”, „Popiołach”, „Lalce”, „Marysi i Napoleonie”, „Wielkiej miłości Balzaka”, „Wszystko na sprzedaż”, „Nocach i dniach”, „Trędowatej” i „Seksmisji”. Zajmuje się także fotografią i pisaniem. Jest pomysłodawcą i współautorem cyklu programów „Raport w Sprawie Dzieci Niczyich”. W 1994 roku została prezesem Fundacji Kultury Polskiej, która promuje twórczość młodych artystów.
Zazwyczaj uważamy siebie za ludzi uczciwych. Sprawia to jednak, że rozpamiętujemy swoje grzechy.Im bardziej uważasz się za uczciwego i moralnego, tym częściej przypominasz sobie swoje winy. I dręczysz się.
Okolice przedczołowe w mózgu uważa się za siedlisko osobowości. Czy słusznie?
Trzynastego kwietnia 1940 roku wyruszyły na Sybir pociągi z tysiącami polskich rodzin. Prawie wszyscy sybiracy do dziś doświadczają poważnych problemów psychicznych. Te problemy mają sens.
Jan Paweł II ludzi kochał, dlatego mógł sobie pozwolić na karcenie i dlatego karceniem nie odpychał. Szkic do psychologii nauczania Jana Pawła II Marii Jarymowicz.
Seks jest czasochłonny, wymaga mnóstwa wysiłku, pochłania morze energii. Daje jednak taką dawkę przyjemności, że wszystkie te wady tracą znaczenie.
Zanurzam się w otchłań pamięci, wydaje mi się, że potrafię powstrzymać to, co utracone, nieuchwytne; znieruchomieć. Jednakże towarzyszy tym powrotom świadomość, że tak naprawdę nie ma żadnego powrotu. Bowiem powrót taki jest także poszukiwaniem kryjówki w azylu, w kotlinie dzieciństwa, przed atakiem groźnej zewnętrzności, teraźniejszości, przed dźwiganiem trudu odpowiedzialności, wyboru między wartościami, przed ciężarem wolności. A wówczas powrót do dzieciństwa ma ożywić, dodać sił niby łyk wody ze świętego źródła.
