Pięcioletnie dziecko uważa, że gdy zamknie usta, to przestaje myśleć, a słońce pozbawione swej nazwy przestaje być słońcem. Musi minąć kolejne pięć lat, żeby zaczęło myśleć inaczej.
Pięcioletnie dziecko uważa, że gdy zamknie usta, to przestaje myśleć, a słońce pozbawione swej nazwy przestaje być słońcem. Musi minąć kolejne pięć lat, żeby zaczęło myśleć inaczej.
Mąż zachorował na grypę. Żona - optymistka myśli sobie: „To nic wielkiego, zwykła grypa, mąż poleży sobie kilka dni, tyle ludzi teraz choruje, trudno się nie zarazić". Pesymistka zaś pomyśli: „Grypa to nie żarty, często daje groźne powikłania, mąż jest taki chorowity, a ja nie potrafię o niego zadbać".
Poradniki zachęcają, by powtarzać sobie: „jestem dobry i skuteczny”, wbrew temu, co nam się wydarza i co dotychczas myśleliśmy o sobie. Nie bez pewnej racji. „Jestem wiele wart”, „myślę o sobie dobrze” - to przekonania ludzi bardziej skutecznych i odpornych, łatwiej pokonujących trudności i przeżywających mniej obaw.
W świecie dorosłych bardzo powszechne jest przekonanie, że dzieci mają skłonność do fantazjowania i nie potrafią odróżniać fikcji od rzeczywistości. Dorosłym wydaje się, że dzieci wierzą w Świętego Mikołaja, wróżki, potwory, gadające konie i latające dywany.
Rodzina składa się z więzi między matką a ojcem, ojcem a synem, synem a jego starszą siostrą, synem a jego wujem albo cioteczną babką. Jeśli tych więzi łączących konkretnych ludzi nie ma - rodzina przestaje istnieć. I dlatego więzi są tak ważne. Tak ważne jest ich budowanie i umacnianie.
Powszechna norma odpowiedzialności społecznej nakazuje nam dbać o dobro tych, których los od nas zależy. Od najmłodszych lat uczymy się, że nie wolno krzywdzić innych. Z czasem norma dbałości o dobro innych staje się dla nas tak oczywista jak to, że upuszczone z wysokości przedmioty zawsze spadają na ziemię.
Każdy „inny” jest dla nas w takim samym stopniu naszym bliźnim.
Z prof. Elliotem Aronsonem rozmawia Dorota Krzemionka-Brózda.
Dwa dni po zamachu terrorystów na World Trade Center organizowaliśmy w ramach II Festiwalu Nauki w Kielcach dyskusję pod hasłem: „Kto tu zwariował?”. Planując jej temat, nie mogliśmy przewidzieć tego, co się stanie i jak dramatycznie zabrzmią te słowa. Do rozmowy o szaleństwie świata, terrorystach i kondycji psychicznej współczesnego człowieka zaprosiliśmy: Wojciecha Eichelbergera (psychoterapeutę), prof. dr. hab. Wiesława Łukaszewskiego (psychologa osobowości i zachowań społecznych) oraz prof. dr. hab. ZdzisławaJ. Ryna (psychiatrę). Rozmowę prowadził Bogdan Białek, redaktor naczelny „Charakterów”, towarzyszyli mu Krzysztof Jedliński (psychiatra i psychoterapeuta) i Dorota KrzemionkaBrózda (psycholog społeczny).
Rozmawiam ze sobą, spieram się, dyskutuję, nie zgadzam się... Co we mnie „siedzi”?
Dlaczego w sytuacji, gdy dostajesz 100 dolarów i masz podzielić się nimi z drugą osobą, decydujesz się na proporcję "pół na pół" – tłumaczy TADEUSZ TYSZKA.
Astrologia nie przewiduje wydarzeń, lecz sytuacje, które mogą sprowokować pewne wydarzenia. Czym jest kosmogram i czego się można z niego dowiedzieć o sobie - wyjaśnia dr Leszek Weres, z wykształcenia prawnik, z wyboru astrolog. Ma 57 lat, doktoryzował się z teorii konfliktu i matematycznej teorii gier, którą wykorzystuje w swych dociekaniach astrologicznych. Studiował w Instytucie Technologicznym w Massachusetts, a także na uniwersytetach Harvarda, Stanforda i UCLA. W 1990 r. stworzył Ośrodek Kosmobiologicznych Analiz i Prognoz, który przekształcił w Centrum Kosmoekologii Kultury. Ma pisemne oświadczenia uczestników prowadzonych przez siebie zajęć, że na początku września 2001 roku przewidział ataki na Nowy Jork i Waszyngton.