Holenderskiego psychologa Willema Wagenaara spotkałem po raz pierwszy w latach siedemdziesiątychna konferencji poświęconej podejmowaniu decyzji. Wygłosił na niej referat dotyczący wyboru strategii w prostych grach typu „orzeł i reszka”. Wystąpienie mnie rozczarowało. Było trudne i nudne.
Jesteśmy istotami tyleż społecznymi, co prywatnymi. Wiele naszych zachowań, odczuć i myśli nie ma innego adresata poza samym sobą. Potrzeba prywatności obejmuje życie intymne, ciało, terytorium, nasze cechy, poglądy i opinie. Dotyczy to nie tylko ludzi. Jak zaobserwowano u małp makaki ograniczenie prywatności zmniejszało wręcz ich rozrodczość.
Dlaczego pociąga nas polityka? Czy nasze opinie są jedynie słuszne? Dlaczego politycy twierdzą zazwyczaj, że media faworyzują drugą stronę? Kto wierzy w spiskową teorię dziejów?
Ludzie dowartościowani mają dobre samopoczucie. Cechuje ich spokój ducha i optymizm. Często przeżywają radość czy miłość. Są zdolni do autoironii, umieją śmiać się z siebie. W chwilach trudnych lepiej sobie radzą ze stresem, frustracją i chorobą. Człowiek potrzebuje poczucia własnej wartości (ang. self-esteem).
Człowiek to coś więcej niż układ krwionośny, nerwowy, mięśniowy, psychika. Rozpatrywanie każdej części z osobna nie może dać pełnego i prawdziwego obrazu człowieka.
Graj! – zdaje się dziś słyszeć ze wszystkich stron. Audiotele, jak pisał któryś z satyryków: „Jeżeli odpowiesz prawidłowo na pytanie: czy kubek Programu III Polskiego Radia służy do: a. picia, b. bicia, c. mycia – wygrasz... samochód!”
Człowiek zmienia się w ciągu życia: zmieniają się tak pozornie stałe cechy jak kolor oczu, kształt uszu. Moje oczy już tak nie błyszczą jak dawniej...
Wyobrażanie sobie innej rzeczywistości pomaga nam zrozumieć sens tego, co się wydarzyło. Dzięki temu świat wydaje się nam bardziej zrozumiały i przewidywalny.
Teatralizacja towarzyszy człowiekowi od momentu, kiedy zaczął myśleć. Tworzył wokół siebie niezwykłą, skondensowaną rzeczywistość: malował się, udawał kogoś innego, zaklinał deszcz. To trwa do dzisiaj, zmienia się tylko forma - opowiada Zbigniew Zapasiewicz.
Kleptomania, czyli zaburzenie związane z niezdolnością pohamowania impulsu kradzieży (na ogół niepotrzebnych przedmiotów), została zaliczona w USA do kategorii uzależnień w latach osiemdziesiątych. Wtedy też do klinik i poradni zdrowia psychicznego policja i sądy zaczęły kierować osoby zatrzymywane za kradzieże w sklepach. Jednym z badaczy tego zaburzenia jest psychiatra, Marcus J. Goldman, zajmujący się również leczeniem opartym na modelu stosowanym szeroko do takich uzależnień, jak alkoholizm czy narkomania.
Oto jesteśmy w Watykanie. Olśniewa nas nagła myśl lub spotykamy kogoś sławnego. Choć moglibyśmy przysiąc, że zdarza się to po raz pierwszy, jednak towarzyszy nam niepokojące odczucie, że ta myśl czy spotkanie już kiedyś były naszym udziałem. Zjawisko takie określa się francuskim terminem „déjl vu” (co po polsku znaczy: już widziane). Jest ono bardzo intrygujące, lecz wciąż jeszcze niedostatecznie poznane. Analizujemy mity związane z tym zjawiskiem. Z mitami dotyczącymi zjawiska déja vu rozprawia się TOMASZ DRÓŻDŻ.
Trudności pojawiające się w badaniach zjawisk parapsychologicznych przybliża DOMINIK WŁUDYGA.
