Są czyny ofiarne, które przynoszą więcej szkody niż pożytku. Są osoby, które pomagają toksycznie. Są reakcje na okazaną wdzięczność, które skutecznie ją niszczą. Ale cudza wdzięczność bywa też bardziej kłopotliwa niż jej brak.
Są czyny ofiarne, które przynoszą więcej szkody niż pożytku. Są osoby, które pomagają toksycznie. Są reakcje na okazaną wdzięczność, które skutecznie ją niszczą. Ale cudza wdzięczność bywa też bardziej kłopotliwa niż jej brak.
Podstawowym wymiarem wiary jest powrót do radości, do akceptacji życia, do tego stwierdzenia, od którego się zaczęło stworzenie świata: „I dobre było” - mówi ksiądz Józef Tischner w niedrukowanej dotąd rozmowie, którą przeprowadziła Ewelina Puczek.
Czym jest dialogowe „ja”? Na czym polega schizofrenia? Kim jest dobry przywódca? Jak być zdrowym? O dialogowym „ja” mówi Hubert J. M. Hermans, profesor psychologii. Profesor Hermans zajmuje się psychologią osobowości i od lat rozwija koncepcję dialogowego „ja”. Pracuje na Katolickim Uniwersytecie w Nijmegen (Holandia). Napisał m.in. „The Dialogical Self” (wspólnie z H. J. G. Kempenem) i „Autonarracje. Tworzenie znaczeń w psychoterapii” (wspólnie z E. Hermans-Jansen). W sierpniu tego roku odbyła się w Warszawie III Międzynarodowa Konferencja na temat Dialogowego Ja. Jej celem było interdyscyplinarne podejście do dialogowego „ja”.
Każdego roku w Polsce sądy orzekają ponad czterdzieści tysięcy rozwodów. W rozbitych rodzinach wychowuje się ponad dwa miliony dzieci. Jakie skutki pozostawia rozwód rodziców w psychice dziecka i jak wpływa na jego dorosłe życie? Co łączy dorosłe osoby wywodzące się z rozbitych rodzin?
Jeśli chcesz, możesz panować nad swoimi emocjami. Istnieją strategie świadomej kontroli życia emocjonalnego, które można rozpoznawać, kształtować i efektywnie wykorzystywać w kontaktach z ludźmi.
Ludzie, którzy doświadczyli bliskości śmierci, bardziej troszczą się o innych, mniej koncentrują się na wywieraniu odpowiedniego wrażenia, zwracają się w kierunku wartości duchowych.
Antysemityzm może istnieć w postaci „przetrwalnikowej”. Dopóki nie pojawi się wydarzenie, które go ożywi, nie oddziałuje znacząco na myśli, reakcje emocjonalne i zachowania swoich wyznawców. Gdy „się obudzi”, wywiera przemożny wpływ na ich myślenie i postępowanie.
Autoprezentacja to ważny element zarządzania sobą. Dokonujemy jej po to, żeby ktoś zachował się tak, jak chcemy. A to pożądane przez nas zachowanie ma pomóc nam w osiągnięciu zamierzonego celu.
Czasem zachowujemy się na pozór głupio: imprezujemy przed egzaminem, zamiast się uczyć, spóźniamy sięna ważną rozmowę. Takie zachowania obniżają szansę na sukces, ale zarazem chronią poczucie własnej wartości w przypadku porażki.
Zazwyczaj uważamy siebie za ludzi uczciwych. Sprawia to jednak, że rozpamiętujemy swoje grzechy.Im bardziej uważasz się za uczciwego i moralnego, tym częściej przypominasz sobie swoje winy. I dręczysz się.
Jaki procent możliwości swoich mózgów wykorzystujemy? Zdumiewające, ale większość ludzi szacuje, że około 10 proc., choć nie potrafią tej liczby uzasadnić. Skąd pochodzi ten stereotyp i jaką spełnia Powszechnie uważa się, że wykorzystujemy nasze mózgi tylko w dziesięciu procentach. Badania naukowe nie potwierdzają tego przekonania. Mit dziesięciu procent wydaje się chwytem marketingowym opartym na naszym pragnieniu bycia lepszym.rolę?
Jeśli chodzi o psychologiczne warunki stawania się człowiekiem, nie wymyślono niczego lepszego niż rodzina. Nie musi być idealna, bo rodziny są tworem i wspólnotą ludzi, a nie ma ludzi doskonałych. Wystarczy, że jest dobra.