Przypomnij sobie kogoś, kto jest podejrzliwy i nieufny wobec ludzi, przekonany, że tylko jego poglądy – zwykle radykalne, sztywne i pozbawione dystansu – są właściwe i jedynie możliwe do przyjęcia. Oto najkrótszy portret człowieka z osobowością paranoidalną.
Trudno powiedzieć, jak często występuje to zaburzenie. Ludzie z osobowością paranoidalną rzadko trafiają do poradni zdrowia psychicznego czy do psychoterapeuty, gdyż to innych obarczają winą za swoje kłopoty. Zwykle jakieś dotkliwe niepowodzenie, na przykład odejście bliskiej osoby lub utrata pracy, sprawia, że załamują się i czasem szukają pomocy. W sposób sztywny, utrwalony myślą i postrzegają otaczającą rzeczywistość. W kontakcie z nimi ma się wrażenie chłodu emocjonalnego. Zwykle bardzo serio traktują siebie i to, co im się przydarza. Nie potrafią śmiać się z siebie – brakuje im poczucia humoru. Ludzie z osobowością paranoidalną są nieufni i skryci, niechętnie mówią o sobie. Stale towarzyszy im obawa, że coś może zostać wykorzystane przeciwko nim. Dlatego w kontaktach zachowują dystans i unikają bliskich relacji. Jeśli uda im się nawiązać kontakt z jakąś osobą, są wobec niej podejrzliwi, wyrażają wątpliwości co do jej intencji. W relacjach koleżeńskich czy przyjacielskich mają skłonność do zarzucania innym nieszczerości. Każde „wyłamanie” się kogoś ze znanego im schematu wzbudza ich nieufność i zazdrość. Koncentrują się na tropieniu wszelkich oznak możliwej nielojalności czy zdrady. W skrajnych przypadkach ujawniają patologiczną zazdrość, mściwość i podejrzliwość.
Ludzie z osobowością paranoidalną są w pewnym sensie nadwrażliwi – pr...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
