Ubranie, fryzura, sposób bycia, oceny, plotki, posądzenia - praktycznie wszystko może stać się przyczyną agresji na szkolnych korytarzach. Jej ofiarą może być każdy: uczeń, nauczyciel, sprzątaczka...
Ubranie, fryzura, sposób bycia, oceny, plotki, posądzenia - praktycznie wszystko może stać się przyczyną agresji na szkolnych korytarzach. Jej ofiarą może być każdy: uczeń, nauczyciel, sprzątaczka...
Stopniowe poznawanie siebie stwarza możliwość kierowania swoim zachowaniem i ułatwia kontrolę nad nim. Dzięki samopoznaniu możliwa staje się zmiana i/lub korekta myśli, przeżyć, dążeń, wartości, ocen, sposobów reagowania.
Nauczyciele należą do grup najbardziej narażonych na tzw. wypalenie zawodowe. Wiedzą o tym zwłaszcza wychowawcy z dłuższym stażem: zniechęcenie, smętna rutyna, traktowanie uczniów jak szarej masy, a siebie jak... szkoda nawet mówić. Czy są sposoby na to, aby przynajmniej trochę ograniczyć ten przejmująco przykry stan? Oczywiście, że są. Piszemy o nich dużo w tym numerze „Psychologii w Szkole”.
Uczeń powinien wiedzieć, że wiedza, umiejętności i postawy, jakie zdobywa w szkole, służą rozwiązywaniu zadań nie tylko szkolnych, ale przede wszystkim życiowych. Jeśli tego nie wie, może zniechęcić się do nauki, bo nie będzie rozumiał, czemu ona służy.
Dzięki uważności uczymy się świadomego reagowania. Przestajemy reagować automatycznie. Zatrzymanie się, zrozumienie własnych emocji i odczuć daje na to bezcenną przestrzeń.
Pod codzienną szarpaniną i walką o swobodę toczy się egzystencjalny trud zdobywania autentycznej autonomii. To dla nastolatka zupełnie nowe doświadczenie. Musi się mylić i gubić.
Uczniowie dotknięci FAS zachowują się, jakby byli znacznie młodsi, niż wskazuje ich wiek metrykalny. To jeden z powodów, dla których tak ciężko się z nimi pracuje.
Czym jest mądrość? Temat rzeka, pytanie, na które odpowiedzi znajdujemy odmienne w zależności od etapu życiowych wyzwań oraz własnej gotowości do ich przyjęcia.
Stosowanie się do obowiązujących reguł i zasad, spełnianie poleceń - na takich zachowaniach uczniów zależy nauczycielom oraz rodzicom. Co zrobić, aby zwiększyć szansę, że dzieci będą właśnie tak postępować?
W cyfrowym szumie nauczyciel może stać się kimś naprawdę ważnym. Towarzyszyć w poznawaniu, zabawie, nauce. Stawiać istotne pytania, inspirować, prowokować do myślenia i słuchać odpowiedzi.
Szkoły przyszłości będą organizacjami wspierającymi życie - a więc dążącymi do zaspokajania potrzeb różnych ludzi, zapewniającymi pozostawanie w kontakcie ze sobą i z innymi. Istotne będzie bycie w grupie, wymiana różnych dóbr, dobrowolne przyjmowanie i dawanie.
Dlaczego dzieci podczas grupowej wycieczki, wyjazdu lub wyjścia do kina czy teatru nie chcą zachowywać się grzecznie, tylko wciąż krzyczą, hałasują, wiercą się i ciągle psocą?