"Nie przypominam sobie, żeby ktokolwiek pytał mnie w szkole, czego chciałbym się dowiedzieć. Gdyby mnie o to zapytano, mógłbym się zastanowić i wymienić kilka kwestii, które mnie wtedy ciekawiły. A gdybym usłyszał, co interesuje moich kolegów i koleżanki, prawdopodobnie odkryłbym, że ciekawi mnie jeszcze coś innego. Ale nikt nas o to nie pytał. Przyjmowaliśmy więc biernie to, co nam mówiono, a cała nasza ciekawość świata stopniowo gasła". Merrill Harmin
Szkolny geniusz potrzebuje pomocy tak samo, jak najsłabszy uczeń. Tak samo, ale nie takiej samej! Co zrobić, by nie zaprzepaścić jego zdolności i aktywności? Wbrew pozorom, uczyć wybitnie uzdolnione dziecko nie jest ani prosto, ani łatwo. Jak zatem uniknąć błędów?
Od szkoły oczekujemy, że będzie przeciwdziałać wyuczonej bezradności uczniów. Tymczasem sami nauczyciele czują się i często rzeczywiście są bezradni, bo wymaga się od nich niemal cudów! Są sfrustrowani i wypaleni i swoim pesymizmem zarażają również uczniów.
W społeczeństwie, w którym dominuje kultura nieufności, szkoła nie może być oazą zaufania. Dlatego w Polsce nauczyciele nie ufają uczniom i rodzicom, a ci ten brak zaufania odwzajemniają. Na tym podłożu rodzą się: nauczycielska pokusa ciągłego kontrolowania, karania i wymuszania posłuszeństwa oraz uczniowskie uniki, oszukiwanie i agresja.
Ci, którzy chcą się łudzić, że szkoła wygląda tak, jak ją pokazują na uroczystych akademiach i festynach dla rodziców, niech lepiej nie czytają tego tekstu! Odsłania on bowiem kulisy prawdziwego szkolnego życia, pokazuje, co naprawdę czują uczniowie i ich nauczyciele, dlaczego tak wiele zła dzieje się w murach szkoły.
"W połowie roku szkolnego rozpoczęłam pracę w nowej szkole. Objęłam wychowawstwo w drugiej klasie gimnazjum. Decydując się na tę posadę, nie zdawałam sobie sprawy, jak trudne będzie to wyzwanie. Problemy pojawiły się już na początku. Uczniowie, zżyci z poprzednią wychowawczynią i zaskoczeni naglą zmianą, nie chcieli mnie zaakceptować. Ich niechęć, a chwilami nawet wrogi stosunek odczuwałam na każdym kroku i nie bardzo potrafiłam sobie z tym poradzić. Za wszelką cenę jednak starałam się nie okazywać własnej słabości. Byłam wymagająca i surowa, a w kontaktach z klasą koncentrowałam się na biologii - przedmiocie, którego uczyłam. Jakoś dobrnęłam do końca roku, ale kosztowało mnie to bardzo dużo. Czy można było uniknąć tego stresu?"
Prezentujemy scenariusz dwugodzinnych zajęć dla uczniów na wszystkich poziomach nauczania, których celem jest rozwijanie poczucia własnej wartości. Ćwiczenia można przeprowadzić z uczniami młodszymi i starszymi, oczywiście z uwzględnieniem prawidłowości rozwojowych dzieci i młodzieży.
Jestem wychowawczynią drugiej klasy gimnazjum. Byłam ze swoimi uczniami na wycieczce. Wróciłam okropnie zmęczona i niewyspana. Podczas zwiedzania i zajęć odbywających się w ciągu dnia, uczniowie zachowywali się jak należy, nie było większych problemów. Jednak w nocy nie miałam chwili spokoju. Mimo wcześniejszych ustaleń, że nie mogą opuszczać swoich pokojów po 22.00, bez przerwy przyłapywałam chłopców w pokojach dziewczynek, albo na odwrót. Gdy wychodziłam z jednego pokoju, okazywało się, że w czasie mojej interwencji pozostali uczniowie przemieszczali się z jednego pokoju do drugiego - i znowu w innym pokoju było głośno. Czy jest jakiś sposób, żeby uczniowie podczas wycieczki dali się przespać nauczycielowi?
"Jak nie uda mi się zrobić kariery, to zostanę nauczycielem" - taka jest motywacja ponad połowy studentów uczęszczających na kursy pedagogiczne. Obecnie na nauczycieli często kształcą się osoby, które wcale nie chcą nimi być, ale wolą ?mieć papierek? na pedagoga, gdyby nie powiodły im się inne plany zawodowe. Czy warto w nich inwestować?
W myśl uregulowań prawnych MEN, uczeń ma zapewnioną pomoc psychologiczną w szkole lub w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Jednak w sytuacjach trudnych lub kryzysowych uczniowie rzadko z własnej woli zwracają się o wsparcie do psychologa szkolnego. Wolą szukać pomocy u swoich rodziców lub rówieśników.
Polska młodzież, jak podają liczne sondaże, nie interesuje się polityką. Patrząc na arenę polityczną, chciałoby się powiedzieć, że to zdrowa postawa. Kryje się jednak za nią także niechęć do udziału w wyborach. A przecież to wybory parlamentarne decydują, kto przez kilka lat będzie się zajmował państwem. Co zrobić, by młode pokolenie wzięło odpowiedzialność za nasz kraj?
Większość z nas boi się pokazać swoje prawdziwe "ja". Codziennie dokonujemy wyboru: co, komu i kiedy ujawnić o sobie. Skrywamy się za maski. A otwartość jest warunkiem dobrych relacji z otoczeniem oraz poznania siebie. Człowiek zamknięty w sobie nie ma szans skorzystać z uwag, które korygowałyby jego niewłaściwe zachowania. Nie ma szans, aby zrozumieć siebie i innych.
