Co mogę robić z poczuciem odpowiedzialności za stan świata? Jak nie przyczyniać się do psucia klimatu i zamierania życia? Czy moje indywidualne działania mają sens, gdy inni, potężniejsi wzruszają obojętnie ramionami?
Co mogę robić z poczuciem odpowiedzialności za stan świata? Jak nie przyczyniać się do psucia klimatu i zamierania życia? Czy moje indywidualne działania mają sens, gdy inni, potężniejsi wzruszają obojętnie ramionami?
Humor zbliża ludzi do siebie, pomaga odnaleźć w tłumie tych, którzy są do nas podobni, niczym magnes przyciąga nowych znajomych i ułatwia nawiązywanie relacji. Pod jednym warunkiem – że korzystając z niego, nie robimy nikomu krzywdy.
W dzisiejszych czasach wszyscy żyjemy w biegu. Nie mamy czasu zadbać o swoje zdrowie fizyczne czy psychiczne. Nie zdajemy sobie nawet sprawy, jak bardzo ten pośpiech i stres może wpływać na nasz układ pokarmowy. W jaki sposób możemy się bronić przed nieprzyjemnymi dolegliwościami żołądkowo-jelitowymi i jak wspomóc nasz układ trawienny?
Mężczyźni pragną być męscy, a zarazem boją się swojej siły, sprawczości, seksualności. Często przeżywają swoje ciało jako słabe, nie zwracają uwagi na sygnały z niego płynące. Nie zawsze chcą usłyszeć, co ciało im mówi. Są niepewni swoich możliwości i ograniczeń. To budzi w nich wiele lęków, a zarazem tak samo dużo wielkościowych fantazji.
Postaraj się! Trzeba go/ją wziąć za łeb i pogonić... Jak ich przeczołgam, od razu odzyskają siły – usłyszeć można czasem od szefa, trenera, rodzica czy nauczyciela, który zachęca, popycha, czasem wręcz przymusza. Co się kryje za taką strategią? Czy jest ona skuteczna i pozwala stworzyć wielkie dzieła?
Oto powoli albo nagle, z dnia na dzień, ktoś bliski zmienia się nie do poznania, jakby stał się zupełnie inną osobą. Jego reakcje zaskakują i bolą. Pojawia się bezradność i lęk, co przyniesie kolejny dzień. Gdy bliska osoba doświadcza kryzysu psychicznego, razem z nią choruje też rodzina. O ile jednak chory może liczyć na pomoc, jego rodzina często czuje się pozostawiona sama sobie i zagubiona w niezrozumiałym dla niej świecie.
Przez wiele lat obowiązki kobiet i mężczyzn były jasno podzielone. Kobiety rodziły i wychowywały dzieci, mężczyźni zapewniali bezpieczeństwo i byt rodzinie. Jak tak naprawdę wygląda rola matki w życiu chłopca?
Wzmożenie konfliktów, koncentracja na interesach własnej grupy, bunt przeciw ograniczeniom kontaktów, a także skłonność do ryzyka, pęd do konsumpcji, zamiłowanie do towarów luksusowych i do zabiegów upiększających ciało – czy to wszystko może być wynikiem pandemii? Wiele z tych zjawisk można zrozumieć, odwołując się do wiedzy na temat konsekwencji doświadczenia lęku przed śmiercią i przed samotnością. Dlaczego z tej wiedzy mało kto korzysta?
Każdy z nas w swojej rodzinie zostaje szybko „zaszufladkowany”. Jest dajmy na to wujek, który zawsze za dużo mówi, albo jedno z rodzeństwa uważane jest za bardziej odważne, a drugie za strachliwe. I w rodzinie pozostaje już tak na zawsze. Czasem pomaga, gdy ktoś z zewnątrz spojrzy i powie: „przecież to nieprawda, ty nie jesteś taki/taka”.
Są takie słowa, które zapadły nam mocno w pamięć i niemal stały się dewizą naszego życia lub determinują to, jak postrzegamy siebie i świat. Czasem mamy wrażenie, że osoby, których już dawno fizycznie z nami nie ma, cały czas są obecne, bo tak wiele w naszym otoczeniu o nich przypomina.
Nasz dom rodzinny żyje w nas. Choćbyśmy wyjechali z niego jak najdalej, niesiemy w sobie jego historię i to, czego w nim doświadczyliśmy. Choćby rodzice już nie żyli, są w nas nadal obecni. Słyszymy w sobie ich głosy, prowadzimy z nimi niekończącą się rozmowę. Czasem unosi nas ona i wspiera w trudnych momentach, czasem obciąża i sprawia, że błądzimy. Nawet błędy, które popełnili rodzice, mogą stać się skarbem i przygotować nas na życiowe potyczki.
