Osoby, które doświadczyły traumatycznych wydarzeń, odcinają się od swych uczuć i nawet po wielu latach nie potrafią opowiedzieć o tym, co je spotkało. Przeżycie rozpada się w kawałki i nie daje się ująć w słowa. W ten sposób mózg chroni je przed czymś, czego udźwignąć nie są w stanie. Na czym polega ten proces i czy po traumie można skleić świat na nowo?
Co jako rodzice możemy zrobić, by nasze dzieci były szczęśliwe? Jakich błędów unikać, a na co możemy sobie pozwolić? Rodzice – czasem już na etapie oczekiwania na dziecko – wyobrażają sobie, jakie ono będzie. Mają obraz słodkiego bobasa i siebie jako najlepszych opiekunów. Piszą scenariusze, jak potoczą się losy malucha, a życie często je weryfikuje.
Każdy z nas ma potrzebę bycia ważnym. Chcemy czuć się doceniani i dobrze postrzegani. Problem pojawia się, kiedy ta potrzeba staje się dominująca, a my zaczynamy dopasowywać siebie i swoje zachowania do oczekiwań innych, chcąc zasłużyć na pochwałę i uniknąć krytyki.
Jak ucieczkę przed krytyką zamienić w samoakceptację?
Każde dziecko potrzebuje bezpiecznej bazy w postaci kochającego opiekuna, z którego ramion wyrusza w nieznany, ekscytujący świat. Jeśli w dzieciństwie nie otrzymaliśmy troski, współczucia i życzliwości, w dorosłym życiu trudniej nam rozumieć i akceptować swoje emocje, radzić sobie ze stresem i życiowymi zakrętami. Możemy jednak ćwiczyć stawanie się dla samego siebie rodzicem, jakiego nie mieliśmy w dzieciństwie, rozwijać silną i zdrową, opiekuńczą część własnego Ja.
Rywalizacja jest formą działania, w której a priori jest więcej przegranych niż wygranych. Dlaczego więc tak często się po nią sięga – w szkole, firmie, a nawet w rodzinie?
„Na świecie nadal jest źle, ale coraz lepiej!” – twierdzi Hans Rosling, autor książki Factfulness. Dlaczego tego nie dostrzegamy? Jakim błędom ulegamy w ocenie rzeczywistości?
„Zbuntowany” i „nieprzewidywalny” – to epitety opisujące nie tylko świat nastolatków, ale również ich… mózg. Przypisując je młodym ludziom, myślimy, że są one wynikiem ich złej woli, ewentualnie zmian hormonalnych w ich organizmie. Warto jednak wiedzieć, że głównym czynnikiem nastoletnich zachowań jest mózg, który „dorasta” tak samo burzliwie jak ciało. To powoduje ogromny stres. Jak pomóc dziecku przetrwać ten trudny okres? Najważniejsza jest akceptacja stanu rzeczy – i przez rodziców, i przez nastolatka. Potem dopiero można szukać rozwiązań, a część z nich znajdziemy w jelitach.
Latem, myśląc o odpoczynku, często wybieramy okolice zielone, gdzie możemy zanurzyć się w orzeźwiającym cieniu drzew. Jesienią las kusi kolorami liści i obfitością grzybów. Wiosną przywołują nas ptasie trele i budząca się do życia przyroda. Nawet zimą jest w leśnym otoczeniu coś magicznego, przyprószone śniegiem świerki przywodzą na myśl Narnię lub krainę Świętego Mikołaja.
Tak mi z sobą nie do twarzy / tak powinnam siebie kryć / Ale kiedy na mnie patrzysz / już nie umiem inną być / Dla ciebie jestem sobą – śpiewała niezapomniana Kalina Jędrusik w Kabarecie Starszych Panów. Kto z nas nie tęskni za relacją, w której można zrzucić maski, zrezygnować z pozorów, niczego nie udawać. Czego potrzeba, by poczuć taką bliskość? Być sobą, nikim więcej.
