Nauczyciele, księża, trenerzy sportowi, przyjaciele rodziny, a także osobnicy krążący w pobliżu szkół i innych dziecięcych skupisk. Szukają kontaktów z dziećmi. Starają się zdobyć najpierw ich zaufanie, wykorzystując łatwowierność i brak doświadczenia życiowego. Następnie nakłaniają do różnego rodzaju „zabaw” seksualnych.
Uczeń zdolny to wyzwanie, któremu nie każdy pedagog potrafi stawić czoło. Nauczyciele przyłapani na błędzie często źle się czują i nie wiedzą, jak takie dziecko uczyć. Dr Justyna Dobrołowicz podpowiada, jak pracować ze zdolnym uczniem i podaje kilka zasad pomocnych we wspomaganiu rozwoju jego zdolności i zainteresowań.
„Rozmawiają o nas w pokoju nauczycielskim, ale nie z nami. Dla nas nikt nie ma czasu”. W szkole często dochodzi do zdarzeń, które dostarczają dzieciom i młodzieży silnych, często bardzo dotkliwych przeżyć. Taka sytuacja ma miejsce, gdy uczeń pada ofiarą agresji swoich rówieśników. Doznaje wtedy ośmieszenia, poniżenia i odtrącenia. Odczuwa lęk, przerażenie i bezsilność. A najgorsze, że swoją krzywdę i wynikające z niej cierpienie często przeżywa w poczuciu bezradności, osamotnienia i opuszczenia. Szkoła nie może pozostać obojętna na takie sytuacje. Autorka dzieli się wynikami swoich badań nad agresją rówieśniczą i radzi, jakie postępowanie zaradcze powinna podjąć szkoła.
Komputery stały się nieodłączną częścią rzeczywistości, narzędziem służącym pracy, rozrywce, a także nauce. Oczywistym wydaje się, że w szkole powinny pełnić znaczącą rolę, wspierając nauczyciela w procesie dydaktycznym. Czy rzeczywiście? A jeśli tak - w jakim zakresie? Czy podłączony do światowej sieci komputer, zapewniający uczniowi dostęp do rzetelnej wiedzy i szczegółowych informacji, odsunie w cień nauczyciela?
Stosowanie kar - zwłaszcza w dziedzinie wychowania i terapii - stało się przedmiotem szerokiej dyskusji. Czy kara zawsze jest czymś złym? Kiedy jej wymierzenie znajduje usprawiedliwienie? Czy karanie mamy w genach? Jak się okazuje, nie ma jednoznacznych odpowiedzi na te pytania, a ludzkie działania w zakresie stosowania kar wciąż dalekie są od ideału.
Niepowodzenia szkolne często przyczyniają się u dzieci z dysleksją do niskiego poczucia własnej wartości i frustracji. Tworzy się wtedy zamknięte koło - frustracja i zła samoocena powodują nasilanie się niepowodzeń, te zaś wzmacniają negatywny obraz własnej osoby. W efekcie może dojść do negatywnych konsekwencji natury psychicznej. Nauczyciele i opiekunowie powinni zatem pomóc dzieciom dyslektycznym budować pozytywny wizerunek siebie oraz poczucie własnej wartości i godności.
Konformistami są uczniowie, konformistami są nauczyciele - prawdopodobnie nie ma świecie osoby, która nie przejawia zachowań konformistycznych w ścisłym znaczeniu tego słowa. Należy jednakże pamiętać, że nie zwalnia to nas z obowiązku myślenia. Zwłaszcza wtedy, gdy konsekwencje naszych działań dotykają nie tylko nas, ale i osoby w jakikolwiek sposób od nas zależne.
Dobrze przygotowane plany pracy, jasno określone zadania, pokazywanie sposobów ich rozwiązywania, umiejętność słuchania, okazywanie zainteresowania – to tylko niektóre elementy złożonego mechanizmu wzbudzania motywacji. Nauczyciel, który potrafi to robić, może być spokojny o efekty swojej pracy i osiągnięcia uczniów.
Jestem dyslektykiem. Piszę ten tekst z nadzieją, że moja historia pomoże rodzicom i nauczycielom dzieci z dysleksją w pracy z takimi osobami jak ja.
Dorośli często krzywdzą dzieci niezamierzenie, nie zdając sobie z tego nawet sprawy, a nieraz - paradoksalnie - uważając, że robią to dla ich dobra. Gdyby było inaczej, należałoby zakładać złą wolę rodziców, nauczycieli, opiekunów... Krzywdzenie dzieci niejako "przy okazji" można nazwać agresją "nie wprost".
Mediacje szkolne mogą stać się nową metodą wychowawczą, alternatywą dla dotychczasowego systemu wychowawczego. Odciążają bowiem nauczyciela z niewdzięcznej roli sędziego i kata, a uczniom dają szansę prawdziwego zrozumienia przyczyn konfliktu i sprawiedliwej rekompensaty. Szkolne punkty mediacji dopiero wchodzą do szkół, ale ogromne zainteresowanie nimi każe myśleć z optymizmem o przyszłości tej formy radzenia sobie z konfliktami.
Jak oduczyć dziecko przeklinania i wulgarnego zachowania? Wybór metody zależy od tego, dlaczego i po co używa takiego słownictwa. Inaczej postępujemy z dziećmi, którym zdarzyło się to po raz pierwszy, a inaczej z tymi, które traktują przekleństwa jak przerywnik...
