Rynek szczęścia jest największym i najbardziej obiecującym na przyszłość rynkiem na świecie. Miliardy ludzi codziennie usiłują szczęście zdobyć, podarować, sprzedać, czy nawet ukraść. Każdy z nich zastawia na szczęście pułapki. Bardzo wielu w nie wpada.
Suma szczęścia każdego z nas to ciągle zmieniająca się garść okruszków. Wystarczy je dostrzec, ale przecież łatwo je przegapić.
Łudzimy się, że w większym mieszkaniu będziemy szczęśliwsi. Cieszymy się przez pierwsze tygodnie, a potem zaczynamy porównywać się z sąsiadem obok, który ma lepszy widok z tarasu.Na wiele sposobów psujemy sobie swoje szczęście - mówi Anna Braniecka.
Kilka wskazówek jak radzić sobie w obliczu konfliktu w przyjaźni.
„Nigdy się nie żeń”, „Dzieci to tylko kłopoty”, „Nie ufaj ludziom” – takie i inne mity przekazywane są w rodzinach od pokoleń. Jak wpływają one na nasze życie? O przekazach rodzinnych mówi Ewa Chalimoniuk.
Dane z badań prowadzonych w ostatnich dwóch dekadach nie pozostawiają wątpliwości: kontakt z pieniądzem zmienia nas, nasze zachowanie, emocje i relacje z ludźmi.
Szukamy swojej arkadii - krainy, gdzie uwolnimy się od trosk i znajdziemy spokój. Raju na ziemi, gdzie słońce świeci jaśniej, trawa jest bardziej zielona, a ludzie częściej się do siebie uśmiechają. Gdzie jest takie miejsce? Kiedy jest pora na szczęście?
Rzucić palenie? To proste. Robiłam to już tyle raz - mówi popularne powiedzenie. Podobnie jest z innymi celami i postanowieniami, które sobie wyznaczamy. Niestety, w ich realizacji przeszkadza nam czasami perfekcjonizm. Jak mu się nie dać?
Zwlekamy. Przekładamy na jutro, na później. Odkładamy: egzamin, dentystę, remont mieszkania, miłość. Swoje życie odkładamy do jutra. A gdy jutro zamienia się w dziś, znów wypatrujemy jutra. Dlaczego zwlekamy?
Nie wszystkie matki – nawet te, które tego pragnęły – są szczęśliwe. Często dlatego, że macierzyństwo zwyczajnie je przerosło.
Jeżeli żyjemy w świecie, gdzie jesteśmy bombardowani informacjami o zaskakujących, groźnych wydarzeniach, to budzi się w nas potrzeba znalezienia pojedynczego źródła „całego tego zła” – mówi Mirosław Kofta.
Dwanaście lat milczałam. Nie chciałam z ludźmi rozmawiać. No bo co powiedzieć? Że matka mnie porzuciła? Odeszła, ot tak, rzucając mi w twarz jednego SMS-a?
