W fińskich szkołach nikt nie pilnuje wejścia do szkoły ani ubrań, nauczyciele nie mają dyżurów w czasie przerw. To przejaw szczególnej cechy Finów: olbrzymiego szacunku dla innych ludzi. Ów szacunek to także jeden z filarów fińskiego systemu edukacji.
Stres odbija się nie tylko na zdrowiu fizycznym, ale i na psychice. W szkole nie oszczędza ani nauczycieli, ani uczniów. Czy można jakoś sobie z nim radzić? Wyjątkowo skuteczną metodą jest trening autogenny.
Rzeczy proste i banalne często nie są doceniane przez dorosłych. Tylko dzieci potrafią dostrzec w nich różne znaczenia. Kilkanaście dużych pudeł wystarczy, żeby nie były w stanie oderwać się od przedstawienia.
Istnieje coś, co można nazwać naddiagnozowalnością dysleksji. Wynika ona z niezrozumienia, czym dysleksja jest. A zła diagnoza to jednocześnie niewłaściwa terapia. Czym zatem jest to niezwykłe zaburzenie?
Pamiętamy rzeczy wybiórczo, o niewygodnych faktach zapominamy. Mamy skłonność do przypisywania sobie chwały za sukces i uchylania się od odpowiedzialności za porażkę. Wszystko w obronie wewnętrznego tyrana – poczucia własnej wartości.
Potwory mieszkają nie tylko pod łóżkiem w dziecięcym pokoju, lecz również pod szkolną ławką. Warto wiedzieć, że wyjątkowo złośliwe i podstępne monstrum spod ławki, znane jako fobia szkolna, może mieć więcej wspólnego z domem niż ze szkołą.
Empatia jest niezbędna, gdyż dzięki niej zaspokajamy jedną z podstawowych potrzeb życiowych – potrzebę przynależności. To ona powoduje, że udzielamy pomocy innym ludziom, choć nie zawsze nasze motywy są altruistyczne.
Wpajanie dziecku wartości jest pracochłonne i wymaga czasu. Jednak bez tego wysiłku młodzi ludzie nie będą umieli wziąć odpowiedzialności za siebie i innych.
Zdarza się, że uczniowie z zaburzoną koncentracją uznawani są za „zdolnych leni” lub buntowników, celowo ignorujących polecenia. A przecież oni nie są winni...
Testy stały się nieodłącznym elementem szkolnej rzeczywistości. Pojawiają się od nauczania początkowego po kształcenie akademickie. Czy jednak są dobrym narzędziem sprawdzania wiedzy?
Chcemy, żeby nasze dzieci wyrosły na ludzi pewnych siebie i mających poczucie własnej wartości. Mamy jednak skłonność do traktowania ich, jak wiernych kopii nas samych i często nie dostrzegamy, że są odrębnymi indywidualnościami.
Przez pokolenia wierzono, że opowieści z morałem, w których zło zostaje ukarane, zachęcają do uczciwości. Nie było jednak żadnych dowodów na prawdziwość tego przekonania! I... wciąż nie ma. Czy zatem bajki czegoś uczą?
