Gdy uczniowie mają trudności adaptacyjne, nauczyciele zazwyczaj muszą radzić sobie sami. Kwestionariusz Życia Szkolnego nie tylko umożliwi im wydobycie się z takiej trudnej sytuacji, ale też sprawi, że będą mogli pomóc uczniom.
Gdy uczniowie mają trudności adaptacyjne, nauczyciele zazwyczaj muszą radzić sobie sami. Kwestionariusz Życia Szkolnego nie tylko umożliwi im wydobycie się z takiej trudnej sytuacji, ale też sprawi, że będą mogli pomóc uczniom.
Czasami zapominamy o uczniach cichych, spokojnych, delikatnych, ale przy tym kreatywnych i inteligentnych. Tworzymy otoczenie, które ich przytłacza: praca w grupach, dyskusje, szybkie tempo lekcji, ponaglanie przy odpowiedziach... Jak wydobyć talenty introwertyków?
Jak wychowywać dziecko, aby było empatyczne, ale jednocześnie skutecznie radziło sobie w brutalnej rzeczywistości? Czy wrażliwość to siła, czy słabość? Co mogą zrobić nauczyciele, żeby pomóc i dzieciom, i rodzicom?
Dzieci potrzebują trawy na łące, drzew w lesie i płynącej rzeki, żeby w pełni się rozwijać i szanować świat, w którym żyją. Tymczasem dorośli zabraniają im takiego swobodnego kontaktu z naturą w imię wielu nieuzasadnionych obaw i ograniczeń. Jakby zapomnieli, jak jest ważny.
Degradacja środowiska może osłabić, a nawet odebrać poczucie kontroli nad otoczeniem. Ma to niedobre skutki dla zdrowia fizycznego i psychicznego. Pokazanie ludziom, jak mogą chronić środowisko, pomaga im odzyskać poczucie kontroli, a tym samym wewnętrzną równowagę.
Wszystkich korzyści płynących z czytania, zarówno dla najmłodszych, jak i tych starszych wielbicieli książek, nie sposób wyliczyć. W jaki sposób czas spędzony na lekturze stymuluje nasz umysł?
Szkoła może przekonać dzieci, że warto czytać książki. Istnieją różne sposoby na to, żeby czytanie stało się i przyjemnością, i nawykiem. Na pewno nie należy do nich odpytywanie z lektur czy pisanie sprawdzianów.
Uczniowie mają różne tempo pracy, zależne choćby od ich temperamentu. Mogą mieć również różną samoocenę, poczucie własnej wartości, poziom aspiracji, a to wpływa na ich motywację do zadań. Brak indywidualizacji utrudnia, a czasem uniemożliwia zrównoważony, harmonijny rozwój.
Nastawieni na rozwój uczą się na błędach, dążą do poprawy swoich umiejętności, a porażki są dla nich bodźcem do intensywniejszej pracy. Nastawieni na trwanie uważają, że wszystkie ich cechy i umiejętności są niezmienne, więc wysiłek nie ma sensu, bo i tak nic nie da się zmienić.
Nawet w tak krótkim czasie jak jedna lekcja można i trzeba powtarzać, wielokrotnie powracać do prezentowanych informacji. Warto wykorzystać w tym celu amerykańską zasadę: „Najpierw powiedz, o czym będziesz mówić, potem to powiedz, a na koniec powiedz, o czym powiedziałeś”.
Czym się kierujemy, kiedy dręczy nas niepewność, jak powinniśmy się zachować? Zazwyczaj obserwujemy wtedy innych i postępujemy tak jak oni. Korzystamy wtedy ze społecznego dowodu słuszności. Tylko że ten dowód nie zawsze jest słuszny...
Wytrwałość, zaangażowanie, pasja – bez nich trudno sobie wyobrazić dobre, mocne relacje między uczniami i nauczycielami. A bez takich relacji nie może być mowy o rozbudzaniu twórczego myślenia.