Dr Hanna Hamer jest psychologiem społecznym, psychoterapeutką, wykładowcą akademickim, autorką około 20 książek. Stale współpracuje z „Charakterami” i „Psychologią w Szkole”.
Wykluczenie społeczne to inaczej dyskryminacja i odrzucenie przez środowisko. Wydawałoby się, że traktowanie innych tak, jak sami chcemy być traktowani, jest racjonalne i moralnie uzasadnione… A jednak problem wykluczenia dotyczy tak wielu grup ludzi, że trzeba przyjrzeć się, czy i jak można przeciwdziałać temu niebezpiecznemu zjawisku. Może jest jakaś grupa, która zasługuje na wykluczenie, np. terroryści, bandyci-recydywiści, zdziczali moralnie mordercy albo gwałciciele? To dobry temat do dyskusji na zakończenie zajęć.
POLECAMY
Warto, aby po wstępnej dyskusji na temat „Kto był najczęściej wykluczany w różnych krajach (np. w RPA, USA, krajach arabskich z kultury islamu)?”, nauczyciel zaproponował warsztaty. W ich trakcie grupy uczniów będą opracowywać takie tematy, jak np.: skąd bierze się w ludziach skłonność do wykluczania innych; na czym polega wykluczanie; kto w Polsce jest wykluczany (o czym słyszeliśmy, co sami widzieliśmy); jak można przeciwdziałać wykluczaniu społecznemu; dlaczego warto z nim walczyć; a może nie warto?
Powodów jest wiele. Bo jesteśmy leniuchami poznawczymi i wolimy posługiwać się stereotypami niż własnymi przemyśleniami.
Bo ważni dla nas ludzie kierują się uprzedzeniami, a my ich bezkrytycznie naśladujemy. Bo potencjalne ofiary wykluczenia tak bardzo się od nas różnią – są dziwne, obce, mają odmienną kulturę, wierzą w innego Boga lub w nic nie wierzą. Bo zabierają „naszym” pracę. Bo uważamy się za lepszych od nich. Bo nadużywamy władzy, upajając się własną mocą. Bo czujemy się gorsi i...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
