„Bo ty zawsze…”, „Bo ty nigdy…” – takie słowa to stały element niemal każdej kłótni. Mają zdecydowanie atakujący charakter, więc już po chwili okładamy się nawzajem słowami i decybelami. A gdyby tak podejść w inny sposób? Nie traktować słów jako ciosów, przed którymi trzeba się bronić? Uznać je za nieumiejętny sposób wyrazu frustracji oraz niezaspokojonych potrzeb i wspólnie poszukać rozwiązań?
Nie chcemy, aby nasze dzieci się smuciły, bały albo denerwowały. Problem w tym, że nie uchronimy ich przed takimi emocjami. Możemy jednak sprawić, że będą je właściwie rozpoznawać, nazywać i rozumieć. To prosta, choć niełatwa droga do otwartości, pewności siebie i poczucia własnej wartości.
Wewnętrzny krytyk skupia się na deficytach, potępianiu i karaniu. Patrzy w przeszłość i wypomina stare błędy. Współczujące Ja zaś koncentruje się na tym, co zrobiliśmy dobrze, na zauważaniu dobrych intencji i starań. Podkreśla progres, daje nadzieję, z ufnością spogląda w przyszłość.
„Co się z nim stało?” – łamiemy sobie głowy, gdy ktoś, kto jeszcze niedawno był chodzącym ideałem, staje się psychicznym krzywdzicielem, myślącym wyłącznie o sobie, obojętnym na uczucia innych egocentrykiem. A odpowiedź może być tyle prosta, co bolesna: wpadliśmy w sidła narcyza.
Nasz umysł chadza różnymi drogami, różnymi sposobami docieramy do celu. Warto poznać swój styl poznawczy i typ umysłu, by wiedzieć, jakie są nasze preferencje, a co może nam sprawić trudność.
Wiele osób, żeby odnaleźć siebie, decyduje się na głębokie zmiany. Żyjąc z dnia na dzień, w szybkim tempie rzeczywiście można stracić kontakt z samą/samym sobą. Czy warto jednak wszystko rzucić i wyjechać w Bieszczady? A jeśli tak, to co zrobić, żeby taka zmiana okazała się korzystna?
Cukrzyca może zaburzyć życie seksualne. U mężczyzn może doprowadzić do impotencji, kobietom może odbierać przyjemność płynącą z intymnych kontaktów. Na szczęście można temu zaradzić, choć to niełatwe i może wymagać wyrzeczeń oraz cierpliwości. Warto jednak spróbować.
Bez nich czasem nie przetrwalibyśmy. Mechanizmy obronne bywają ratunkiem, chronią przed zagrażającym wpływem ciał obcych – lękiem, żalem, przerażeniem. Pozwalają zachować obraz siebie jako kogoś szlachetnego i wartościowego. Ale można się w tej obronie zatracić.
Ciekawość motywowała nas do odkrywania nowych rzeczy i penetrowania nowych środowisk, a te stawały się stymulacją dla mózgu, który rozrastał się i zagęszczał swoje sieci, co z kolei pozwalało odkrywać nowe rzeczy i podbijać nowe środowiska…
W poczekalni u dentysty trudno znaleźć gazetę, w której nie byłoby ani jednej reklamy zabiegów medycyny estetycznej albo chociaż kremu spod znaku anti-aging. Wizjonerzy z Doliny Krzemowej przekonują, że są na dobrej drodze do świętowania Sylwestra 2100, a według naukowców z Harvardu starzenie się to choroba i niedługo będziemy leczyć ją podobnie jak nowotwory. Czy starzenie się we współczesnym świecie wymaga odwagi? Jeśli tak – to jakiej? Tej potrzebnej do popłynięcia pod społeczny prąd czy raczej tej dotyczącej konfrontacji z lękiem?
