Czasami zapominamy o uczniach cichych, spokojnych, delikatnych, ale przy tym kreatywnych i inteligentnych. Tworzymy otoczenie, które ich przytłacza: praca w grupach, dyskusje, szybkie tempo lekcji, ponaglanie przy odpowiedziach... Jak wydobyć talenty introwertyków?
Jak wychowywać dziecko, aby było empatyczne, ale jednocześnie skutecznie radziło sobie w brutalnej rzeczywistości? Czy wrażliwość to siła, czy słabość? Co mogą zrobić nauczyciele, żeby pomóc i dzieciom, i rodzicom?
Dzieci potrzebują trawy na łące, drzew w lesie i płynącej rzeki, żeby w pełni się rozwijać i szanować świat, w którym żyją. Tymczasem dorośli zabraniają im takiego swobodnego kontaktu z naturą w imię wielu nieuzasadnionych obaw i ograniczeń. Jakby zapomnieli, jak jest ważny.
Degradacja środowiska może osłabić, a nawet odebrać poczucie kontroli nad otoczeniem. Ma to niedobre skutki dla zdrowia fizycznego i psychicznego. Pokazanie ludziom, jak mogą chronić środowisko, pomaga im odzyskać poczucie kontroli, a tym samym wewnętrzną równowagę.
Pierworodni, czyli jedynacy oraz pierwsze dzieci w rodzinie, są bardziej ambitni i lepiej się uczą, ale jednocześnie są mniej spolegliwi i empatyczni niż ich koledzy, którzy w rodzeństwie przyszli ma świat jako drudzy, trzeci itd. Czy rzeczywiście?
Wszystkich korzyści płynących z czytania, zarówno dla najmłodszych, jak i tych starszych wielbicieli książek, nie sposób wyliczyć. W jaki sposób czas spędzony na lekturze stymuluje nasz umysł?
Szkoła może przekonać dzieci, że warto czytać książki. Istnieją różne sposoby na to, żeby czytanie stało się i przyjemnością, i nawykiem. Na pewno nie należy do nich odpytywanie z lektur czy pisanie sprawdzianów.
Uczniowie mają różne tempo pracy, zależne choćby od ich temperamentu. Mogą mieć również różną samoocenę, poczucie własnej wartości, poziom aspiracji, a to wpływa na ich motywację do zadań. Brak indywidualizacji utrudnia, a czasem uniemożliwia zrównoważony, harmonijny rozwój.
Nastawieni na rozwój uczą się na błędach, dążą do poprawy swoich umiejętności, a porażki są dla nich bodźcem do intensywniejszej pracy. Nastawieni na trwanie uważają, że wszystkie ich cechy i umiejętności są niezmienne, więc wysiłek nie ma sensu, bo i tak nic nie da się zmienić.
Nawet w tak krótkim czasie jak jedna lekcja można i trzeba powtarzać, wielokrotnie powracać do prezentowanych informacji. Warto wykorzystać w tym celu amerykańską zasadę: „Najpierw powiedz, o czym będziesz mówić, potem to powiedz, a na koniec powiedz, o czym powiedziałeś”.
Czym się kierujemy, kiedy dręczy nas niepewność, jak powinniśmy się zachować? Zazwyczaj obserwujemy wtedy innych i postępujemy tak jak oni. Korzystamy wtedy ze społecznego dowodu słuszności. Tylko że ten dowód nie zawsze jest słuszny...
W ciele gromadzą się nasze przeżycia, smutki, żale, opuszczenia, utraty, tęsknoty, samotności i złości. Ciało wszystko przyjmuje, ale nie w nieskończoność! Takie „upychanie” emocji ma swój kres. Co zrobić, kiedy już nadejdzie?
