Dr Dawid Misiak jest teologiem, pedagogiem specjalnym, gerontologiem, arteterapeutą. Obecnie studiuje psychologię i uczestniczy w szkoleniach z psychoterapii.
Na studiach podyplomowych, gdy zapowiadam wykłady z Kamasutry, wiele osób najpierw reaguje uśmiechem. Po chwili ustępuje on jednak zaskoczeniu, kiedy wyjaśniam, czym tak naprawdę ona jest. Na ogół cała nasza wiedza o tym arcydziele literatury hinduskiej pochodzi ze współczesnych publikacji, które mają mniej więcej taką samą wartość jak Pismo Święte w obrazkach. Kamasutra to księga wydana 1500 lat temu w Indiach, przeznaczona dla ówczesnej młodzieży. Współcześnie żaden nauczyciel nie odważyłby się przynieść jej do szkoły w wersji kupionej w księgarni. A prawdziwa Kamasutra? Czy można ją wykorzystać na lekcjach wychowania do życia w rodzinie?
Historia Kamasutry
Dokładne datowanie tego utworu jest trudne, gdyż niewiele wiadomo o autorze – Watsjajanie Mallanadze. Z pośrednich informacji można wnioskować, że dzieło istniało już w IV wieku n. e. (chociaż niektórzy badacze przesuwają jego powstanie na V wiek n. e.).
Wynika więc z tego, że Kamasutrę czytano już 1500 lat temu. Pierwsze polskie tłumaczenie dokonane zostało w 1922 roku we Lwowie z przekładu niemieckiego. Zawierało tyle błędów, że momentami czyniło Kamasutrę dziełem niezrozumiałym. Przekładu na język polski z oryginału sanskryckiego dokonał profesor Maria Krzysztof Byrski. Dzieło ukazało się w 1985 roku i nigdy więcej nie było wznawiane.
W Anglii pierwszy przekład powstał w 1883 roku, a jego autorzy Richard Burton oraz F. F. Arbuthnot przez długi czas pozostawali anonimowi. Dopiero po upływie prawie stu lat, kiedy w 1960 roku za sprawą skandalu związanego z Kochankiem Lady Chatterley sąd dopuścił publikowanie tego typu literatury, zostali ujawnieni jako tłumacze Kamasutry.
Takie podejście do dzieł w rodzaju Kamasutry ujawnia kulturowe kompleksy oraz pruderię społeczeństw europejskich. Biorąc pod uwagę, że w Indiach studiowały ją nawet nastolatki, wielu badaczy mówi wprost o wyższości hinduskiej kultury wychowania do życia w rodzinie i wychowania seksualnego nad europejską. Świadczyć o tym może również duża liczba autorów indyjskich piszących o tej tematyce. We wstępie do brytyjskiego wydania Kamasutry z 1970 roku, przygotowanego przez S. C. Upadhyayę, znaleźć można informację o dwudziestu autorach piszących przed jej pierwszą publikacją i dziesięciu po niej. Wśród późniejszych dzieł warto wymienić: XII wiek – Sekret miłości (Ratirahasja) autorstwa Kokkoki; XIV wiek – Piąta strzała (Pańćasajaka) Dżjotiriśwary; XVI wiek – Arena miłości (Anangaranga) Kaljanamalli; współcześnie – Ciekawość wobec zabaw miłosnych (Ratikelikutuhala) Mathury Prasada.
Akt niczym stworzenie
Dzieła te pokazują odmienne podejście w Indiach i Europie do sfery seksualnej człowieka. W duchowym, nacechowanym mistyką dziele Bryhadaranajaka upaniszada możemy przeczytać taki fragment o zespoleniu mężczyzny i kobiety: „Jej łono jest ołtarzem ofiarnym, włosy – ściółką świętej trawy, skóra – prasą do wyciskania somy, a pośród warg jej przyrodzenia płonie ogień ofiarny. Ten, kto wiedząc to onej zabawie oddolnej się oddaje, taki świat uzyska, jaki ofiarnikowi przypadnie za sprawą ofiary zwanej Wadźapeja (…). Zaiste ta, która odrzuciła swe szaty zbrukane, to bogini szczęścia wśród niewiast. Do tej tedy przesławnej, która odrzuciła swe szaty zbrukane, niechaj się zbliży i niechaj ją skłania (…). Ja jestem niebem, ty jesteś ziemią. Chodź, obejmijmy się. Razem oddajmy nasienie, by Praczłowieka zyskać – syna i bogactwo! Tedy jej uda rozwiera i ze słowami «Niechaj się niebo i ziemia rozewrze» w niej swe umieszcza przyrodzenie i łącząc usta z ustami, trzy razy ją po włosach gładzi, mówiąc: «Niech Wisznu łono przygotuje! Twasztar kształty uformuje! Pan Stworzeń niech napełni! A Dhatar niech da ci płód! (…). Jako ziemia O...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
