Coraz więcej dzieci wymaga specjalistycznej opieki, bo ich rozwój psychiczny przebiega z trudnościami. Większość problemów to przejściowe trudności, ale nie wolno ich bagatelizować. Warto wspomagać rozwój psychiczny wszystkich dzieci również wtedy, gdy nie budzi on zastrzeżeń. Jak to robić?
Dobry nauczyciel kształtuje zachowania ucznia nie pouczeniami, lecz własnym przykładem. Tylko nauczyciela dającego dobry przykład uczeń może obdarzyć zaufaniem. A w procesie wychowania zaufanie jest konieczne. I to nauczyciel powinien je zdobyć, bo on kształtuje osobowość ucznia.
Nowy rok szkolny – może tym razem pójdzie lepiej, łatwiej. Może Janek zacznie się uczyć, Ania nie będzie wagarować, a Krzysiek trochę się uspokoi. Może... Ale nic samo się nie zrobi.
Nad nauczycielami w polskiej szkole wisi bożek programu, do którego wszyscy się modlą. To on ciągle pogania nauczycieli. Tam, gdzie króluje bożek programu, nie ma miejsca na pytania uczniów, na rozwijanie ich zainteresowań, pobudzanie ich do myślenia i poszukiwań - dowodzi KRZYSZTOF J. SZMIDT.
Koncepcja typów psychologicznych zakłada, że pewne preferencje są wrodzone, a inne wymagają nakładu energii, często świadomej i celowej pracy. Dlatego ważne jest, aby pozwolić dziecku na naturalny i spontaniczny rozwój jego wrodzonych preferencji - wykorzystać jego mocne strony.
Bezradność intelektualna dotyczy uczniów o dużych możliwościach. Takich, którzy podejmują wysiłek, by materiał zrozumieć i się go nauczyć. Dlatego trzeba im pomóc. Może to zrobić nauczyciel, ale tylko ten, który promuje zrozumienie, a nie wkuwanie.
Gdy znamy nauczyciela, możemy przewidzieć, jaki stopień dostanie uczeń. Taką tezę postawił pół wieku temu Henri Piéron. Wzbudziła ona liczne kontrowersje, ukazała jednak, że ocena szkolna może być mało sprawiedliwym instrumentem pomiaru wiedzy wychowanka.
Dobra klasa to zespół, w którym każdy uczeń dobrze się czuje, a nauczyciel swobodnie realizuje proces edukacyjny. Nie wszyscy uczniowie muszą się lubić, nie muszą też lubić nauczyciela, ale powinni się szanować. Można ich tego nauczyć, podejmując działania integrujące klasę.
Proponujemy jedno z ćwiczeń zamieszczonych w książce Anny Oleszkowicz, Olgi Bąk i Anny Cieślik Sposób na wagary. Jak sobie radzić z absencją uczniów?, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Difin w 2010 roku. Zachęcamy do lektury i skorzystania z metod, ćwiczeń, narzędzi proponowanych przez autorki.
Uczestnictwa w kulturze nie nauczymy, nie wychodząc ze szkoły. Co prawda pamiętamy czasy, kiedy kulturę uprawiano na sali gimnastycznej. Na szczęście, obecnie szkoły podejmują trud zorganizowania wyjść do teatrów czy filharmonii. Co zrobić, by takie wyjście było maksymalnie udane?
Bezpośrednio po podjęciu próby samobójczej przez ucznia dyrekcja szkoły musi zapewnić przynajmniej jego klasie i nauczycielom możliwość psychologicznego przepracowania tego zdarzenia. Pozostawienie problemu swojemu biegowi, bez kontroli, może doprowadzić do dalszych tragedii.
Czy polskiej szkole potrzebny jest program „Komputer dla ucznia”? Może, zanim zostanie wprowadzony, warto głębiej się zastanowić, czy płynące z niego korzyści zrównoważą zagrożenia, jakie mu towarzyszą?
