Przebodźcowanie stało się „nienormalną normalnością”, którą można raczej określić jako „chorobę cywilizacyjną”. Mówi się przecież, że „co za dużo, to niezdrowo”. W przypadku przeciążenia bodźcami jest to szczególnie trafne. Tempo, w jakim jesteśmy bombardowani różnymi bodźcami, znacznie przekracza nasze naturalne zdolności adaptacyjne – mówi Bogna Gąsiorowska*, mentorka projektu Answear.com, „Zadbaj o to, co jest w środku – Wewnętrzny Spokój”.
Wyobraźmy sobie świat, w którym nastolatkowie się nie buntują. Trudno uwierzyć? Tymczasem wyraźnie na to wskazują wyniki badań, które Instytut Badawczy IPC przeprowadził wśród uczniów starszych klas szkół średnich na zlecenie Politechniki Wrocławskiej. Dla współczesnej młodzieży rodzina stała się najważniejszym elementem życia – aż 80,4% badanych określiła ją jako fundamentalną wartość. Co więcej, niemal dwie trzecie uczniów traktuje członków rodziny jako swoje główne źródło wsparcia. Sprawdźmy, co się kryje za tym zaskakującym trendem.
Chwilowa cisza w związku może być dobra dla pary pod jednym warunkiem: obie strony godzą się na nią i są świadome tego, że tymczasowo oddalają się od siebie, by złapać dystans i ostatecznie wzajemnie lepiej się zrozumieć. Natomiast sytuacja, w której jedno z partnerów zaczyna regularnie milczeć i nie dąży do tego, żeby wytłumaczyć drugiej stronie, co się stało, stanowi już formę manipulacji.
ADHD (zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi) to zaburzenie, które często kojarzone jest głównie z małym, biegającym i przeszkadzającym chłopcem, którego nie sposób opanować. Jednakże, wiele osób z ADHD wkracza w dorosłość z objawami, które mogą znacząco wpływać na ich życie zawodowe, edukacyjne i osobiste. Coraz częściej mówi się o obecności ADHD u dorosłych kobiet i mężczyzn, którzy w wyniku braku akceptacji społecznej i dostępu do wiedzy uważali, że tacy po prostu są i nic nie można z tym zrobić. W tym artykule przyjrzymy się, jakie są objawy ADHD u dorosłych, jak przebiega proces diagnozy oraz jakie są obecnie dostępne metody leczenia.
Rodzina patchworkowa, inaczej określana zrekonstruowaną, powstaje, gdy choć jedno dziecko w rodzinie nie jest wspólnym dzieckiem obojga partnerów. Tworzenie takiej rodziny to wymagający proces, w którym wchodzimy w nowe role: macochy, ojczyma, pasierbów. Budowanie relacji w rodzinie patchworkowej jest trudniejsze niż w rodzinie o modelu tradycyjnym.
Współczesna nauka stopniowo odkrywa to, co było oczywiste dla naszych przodków – jesteśmy jednością z otaczającą nas przyrodą. Kontakt z nią zaspokaja nasze potrzeby i zapewnia dobrostan, jest warunkiem naszego przeżycia. Dlaczego więc nie ufamy naturze, oddzielamy się od niej, od siebie i innych ludzi? Jak przekroczyć to oddzielenie, które stało się przekleństwem cywilizowanego człowieka?
Dorastanie i rozwijanie się w rodzinie z problemem alkoholowym ma determinujący wpływ na całe dorosłe życie. W konsekwencji relacje społeczne Dorosłych Dzieci Alkoholików (DDA) są złożone i trudne dla wszystkich stron. Dotyczą funkcjonowania na płaszczyznach społecznych, zawodowych lub rodzinnych.
Jak pomóc nastolatkom przejść przez trudny okres w ich życiu? Na co zwrócić uwagę, aby dobrze zadbać o zdrowie psychiczne młodych ludzi? Odpowiedzi na te pytania będą szukali uczestnicy wydarzenia, które w marcu organizuje Redakcja Charakterów wraz z Urzędem Miasta Poznań.
Wielu pacjentów w procesie psychoterapii doświadcza wglądu w siebie, uczy się rozpoznawania własnych emocji, wyrażania ich, stawiania granic. Rozumieją, w jaki sposób historia życia ukształtowała ich sposób reagowania. Potrafią dbać o swoje potrzeby. W dłuższej perspektywie jednak doświadczają poczucia samotności. Dlaczego tak się dzieje?
Czy slut-shaming to kara dla kobiet za życie w zgodzie ze swoją seksualnością? Te, które nie spełniają oczekiwań narzuconych przez społeczeństwo i system, są niechlubnymi bohaterkami tego przykrego i niesprawiedliwego traktowania. Jak sobie radzić z narzuconymi wobec kobiet standardami?
Mamy, które zdecydowały się zostać w domu po urodzeniu dziecka przeważnie negatywnie oceniają te, które wróciły do pracy. Te z kolei, które realizują się zawodowo nie rozumieją faworyzowania przez społeczeństwo mam, które zostały z dzieckiem w domu oraz ich ulubionego, bolesnego i nieprawdziwego stwierdzenia: „Ona woli być w pracy niż z dzieckiem, ja bym tak nie mogła”. Miłość do dziecka nie powinna podlegać dyskusji, a wszystkie matki powinny się wspierać, więc skąd ten konflikt?
