Dr hab.; Jest profesorem uczelni, nauczycielem akademickim w Instytucie Psychologii UMCS w Lublinie. Jest także członkiem Rady Naukowej Instytutu Historii Nauki Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Zajmuje się historią psychologii oraz psychologią twórczości. Autor m.in. książki Historia psychologii w Europie Środkowej.
Gdyby w czasach Franka Rosenblatta istniały internetowe portale plotkarskie, jego nazwisko regularnie by się tam pojawiało. Ten amerykański uczony, powszechnie kojarzony z pionierskimi badaniami nad sztuczną inteligencją, brat jednego z najsłynniejszych nowojorskich lobbystów, a przede wszystkim gorszący swym stylem życia „wieczny łodzieniec”, doskonale nadaje się na bohatera skandalizującej historii.
W maju 1921 roku pięciu niemieckich uczonych podpisało z wydawnictwem Julius Springer Verlag kontrakt na wydawanie czasopisma „Psychologische Forschung”. Inicjatywa była dość ryzykowna, rynek wydawał się nasycony periodykami psychologicznymi. Ale nowe pismo - którego jednym z założycieli był profesor neurologii Kurt Goldstein - miało bardzo klarowną misję.
Zapewne każdy, kto studiował psychologię, kojarzy nazwisko Wechsler z Davidem, autorem powszechnie stosowanych na całym świecie testów inteligencji dla dzieci i dla dorosłych. Mało kto jednak pamięta, że w historii badań nad psychiką zapisali się w sposób znaczący dwaj bracia Wechslerowie: starszy - Israel i młodszy - David.
Ponoć pierwszym francuskim uczonym, który pod koniec XIX wieku zawitał na Podhale, był Gustave Le Bon. Ten sam, którego nazwisko wielu czytelników skojarzy od razu ze słynną książką Psychologia tłumu. Pokłosiem wizyty był wyjątkowo dokładny raport o polskich Tatrach, w którym znalazła się nawet legenda o Janosiku.
„Jak daleko sięgam pamięcią, pragnąłem zawsze być uczonym, aczkolwiek moje zainteresowania były liczne i nieokreślone” - pisał w swej autobiografii Jerzy Konorski.
Jedną z ciekawszych postaci praskiego życia naukowego w okresie belle époque był filozof języka, psycholog i ontolog Anton Marty, bliski przyjaciel twórcy „psychologii aktów” Franza Brentano.
W roku 1909 Gerardus Heymans wieścił, że w nowym stuleciu nauka o psychice wysunie się na czoło dyscyplin badawczych. Oceniając z perspektywy czasu miejsce psychologii wśród nauk rozwijanych w XX wieku, można stwierdzić, że holenderski uczony miał wiele racji.
Był jednym z pierwszych badaczy procesów myślenia, występował jako biegły w trudnych procesach sądowych, sprawdzał, czy istnieją pechowcy, już w 1927 roku opublikował w Niemczech pierwszą książkę o psychologii reklamy. Karl Marbe to bez wątpienia postać nietuzinkowa, jednak zapamiętano go głównie jako... psychologa pracy.
W roku 1906 w „Psychological Review” ukazał się artykuł na temat percepcji dźwięków podpisany przez Jamesa Rowlinga Angella i Annę Wyczółkowską. Dzisiaj autorzy ci zajmują skrajnie różne miejsca w historii psychologii. Angell jest jednym z bardziej znanych naukowców, o Wyczółkowskiej mało kto pamięta.
Sieczenow wierzył, że manipulując odruchami, można mieć wpływ na ukształtowanie natury ludzkiej. Sądził, iż możliwe jest wychowywanie ludzi-rycerzy, którzy czyniliby wyłącznie dobro, dla których moralność byłaby podstawowym - odruchowym - motorem działania.
Nie jest łatwo pisać o własnej chorobie i mozolnej walce o odzyskanie władzy nad samym sobą. Udało się to Cliffordowi Beersowi, którego autobiografia stała się bestsellerem.
Chociaż Freud w podróży w nieznane zakamarki psychiki zapuścił się dalej, niż jego poprzednicy, tak naprawdę nie dotarł chyba do istoty rzeczy. Zdaje się ona być wciąż nieopisana i nieodkryta. 6 maja mija 160. rocznica urodzin twórcy psychoanalizy.
