W marcu 1949 roku prasa amerykańska zamieściła fotografię, na której neurolog Israel S. Wechsler wręcza Albertowi Einsteinowi w jego domu w Princeton honorowy dyplom doktora filozofii Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie. Mimo że Israel znany był amerykańskiej opinii publicznej z tego rodzaju szeroko nagłaśnianych akcji, to jednak jego młodszy brat David, badacz inteligencji i zdolności ludzkich, jest dziś łatwiej rozpoznawany z racji opracowanych przez niego metod psychometrycznych.
Test dla taksówkarzy
W roku 1925 dziennikarz „The New York Times” rozwodził się obszernie nad nowymi technikami, dzięki którym można zbadać niezawodność szoferów: „W ciągu piętnastu minut można ustalić z rozsądną dozą trafności zdolność człowieka do bezpiecznego kierowania automobilem – zdaniem dra Davida Wechslera z The Psychological Corporation”. Badaniami tymi, czytamy dalej, zainteresowały się już największe korporacje taksówkarskie z Chicago i Pittsburgha. W Waszyngtonie tamtejszy Departament Policji wprowadził obowiązkowe testy psychologiczne dla wszystkich chętnych na posiadanie prawa jazdy. Lecz Wechsler pracował nie tylko nad procedurą testową dla kierowców, wychodząc naprzeciw rozwojowi motoryzacji. Kilkanaście miesięcy później dziennik „The Brooklyn Daily Eagle” zamieścił artykuł na temat detektorów kłamstwa. Jego autor pisał: „Najnowszy wykrywacz [poczucia winy] został skonstruowany przez nowojorskiego psychologa dra Davida Wechslera. W tym aparacie osoba badana zanurza dwa palce w naczyniach wypełnionych słoną wodą. Słaby prąd, zbyt nikły, aby go wyczuć, jest przesyłany między dwoma naczyniami i wzdłuż palców. Mierniki dołączone do kabli przesyłowych mierzą opór skóry”.
POLECAMY
Kto dziś jednak pamięta o tych badaniach Davida Wechslera? Popadły w zapomnienie, ponieważ za wartościowsze uznano wyniki jego prac nad psychologicznym pomiarem intelektu. Złożona problematyka zdolności i inteligencji stała się największym wyzwaniem dla jego dociekliwego umysłu. Wechsler był zarazem bystrym kompilatorem dotychczasowych osiągnięć psychologii inteligencji, jak i twórczym jej krytykiem. Od strony teoretycznej przychylał się do klasycznej dwuczynnikowej teorii zdolności ludzkich, której autorem był jeden z jego mistrzów – Charles Spearman. Tenże dowodził, że zdolności są funkcją dwóch składowych – ogólnego czynnika inteligencji i czynnika specjalnego, odrębnego dla każdego rodzaju zdolności. Zdaniem Wechslera, inteligencja jest zdolnością człowieka do podejmowania celowych działań, racjonalnego myślenia oraz skutecznego radzenia sobie we własnym środowisku. Składa się ona ze zdolności, które są od siebie jakościowo odróżnialne. Lecz inteligencja nie jest jedynie prostą ich sumą. Efekt końcowy zachowań inteligentnych zależy od konfiguracji tych zdolności, w skład zachowań inteligentnych wchodzą bowiem również inne czynniki (np. ze sfery popędowo-emocjonalnej). Ponadto nadwyżka każdej ze zdolności w stosunkowo niewielkim stopniu przyczynia się do zwiększenia efe...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
