Bardzo silne poglądy zakotwiczają się w mózgu, który w efekcie przejmuje kontrolę nad taką osobą i odrzuca informacje z jej poglądami sprzeczne. W ten sposób traci ona część swojej podmiotowości.
Bardzo silne poglądy zakotwiczają się w mózgu, który w efekcie przejmuje kontrolę nad taką osobą i odrzuca informacje z jej poglądami sprzeczne. W ten sposób traci ona część swojej podmiotowości.
Chcemy być wolni. Iwan Pawłow, genialny fizjolog, twierdził, że dążenie do swobody to nasz odruch bezwarunkowy. Walczymy, gdy ktoś próbuje nas związać, skrępować. Bronimy się, gdy ktoś nam coś narzuca. A zarazem sami zamykamy się w klatkach – naszych przekonań, lęków, uprzedzeń i podejrzeń. Dlaczego? Co trzeba wiedzieć, kim się stać, aby bez względu na okoliczności czuć się wolnym?
Ciało. Ciągle podwyższamy mu poprzeczkę, wymagamy, aby było sprawniejsze, atrakcyjniejsze, szczuplejsze. Za chwile słabości katujemy je ćwiczeniami i głodówkami. Robimy wiele, by je - kilogram po kilogramie - stracić. Czy jednak w mniejszym ciele odnajdziemy siebie?
Zdrowy rozsądek podpowiada, że im więcej jest świadków, gdy coś złego się dzieje, tym większa szansa, że ktoś pospieszy z pomocą. Nic bardziej błędnego!
Jak to się dzieje, że zwykli ludzie w pewnych okolicznościach stają się oprawcami? Co się stanie, gdy dobrych ludzi umieścimy w złym miejscu? Np. w więzieniu...Eksperyment Philipa Zimbardo pokazuje, jak dramatycznie zmienia się wtedy zachowanie ludzi.
Posłuszeństwo jest cnotą, cenioną i nagradzaną. Szczególnie posłuszeństwo wobec autorytetów. Czy jednak istnieją granice posłuszeństwa? Czy na polecenie kogoś ważnego gotów byłbyś porazić prądem i zabić niewinną osobę? Nie? Czy na pewno?
W skali Life Change Units, określającej wielkość stresu wynikającego z różnych zdarzeń, święta zyskały 12 punktów, okazując się bardziej stresujące niż „pomniejsze naruszenie prawa”.
Jak to się dzieje, że zwykli ludzie w pewnych okolicznościach stają się oprawcami? Eksperyment Philipa Zimbardo pokazuje, jak dramatycznie zmienia się wtedy zachowanie ludzi.
Żegnamy się ze wspaniałym psychologiem i filozofem - Andrzejem Wiśniewskim. Jesteśmy mu wdzięczni za jego życzliwość i pomoc. Przypominamy Wam jedną z wielu naszych rozmów - niezwykle ubogacających i mądrych.
Normalność - wymarzona reguła, problem w tym, że jak na razie składa się ona z samych wyjątków. Stosując ją, łatwo wykluczać innych, wpędzać siebie w lęk. Zupełnie niepotrzebnie. Przeciwieństwem normalności nie jest wyłącznie szaleństwo - to także różnorodność, twórczość, podążanie własną drogą, oryginalność, indywidualizm, zmienność, uleganie wahaniom, dopuszczanie konfliktów wewnętrznych, emocji, niespójności... To wszystko jest i normalne, i potrzebne.
Nigdy nie zasypia. Niczym GPS prowadzi nas przez życie. Każe nam myśleć, że jesteśmy najlepszymi z ludzi. I żeby tego dowieść, ma tysiące sposobów. Bywa też źródłem udręki. Wypełnia nas zgiełkiem krytycznych głosów.Im bardziej jest kruche, tym mocniej przesłania nam świat.
Zwlekamy. Przekładamy na jutro, na później. Odkładamy: egzamin, dentystę, remont mieszkania, miłość. Swoje życie odkładamy do jutra. A gdy jutro zamienia się w dziś, znów wypatrujemy jutra. Dlaczego zwlekamy?