Chcesz lepiej poznać ten temat? Zapraszamy na OGÓLNOPOLSKI KONGRES PSYCHOLOGÓW I PSYCHOTERAPEUTÓW!
Termin „borderline” dawniej służył do opisu zachowań z pogranicza psychozy i nerwicy, ale z upływem lat okazało się, że osoby dotknięte borderline doświadczają silnych wahań nastroju, nie wpadają jednak w stany psychotyczne. Doświadczają emocji takich samych jak reszta społeczeństwa. Różni ich jednak siła, z jaką je odbierają, i sposób, w jaki je interpretują. To grupa osób bardzo wrażliwych. Niestety – ze względu na współistniejące zaburzenia, takie jak: depresja, zaburzenia lękowe, zaburzenia odżywiania, zespół stresu pourazowego – postawienie właściwej diagnozy jest często utrudnione. Efekt jest taki, że funkcjonowanie z osobami dotkniętymi borderline staje się wymagające – bez właściwej diagnozy i opieki terapeutycznej środowisko takiej osoby bywa sfrustrowane i przytłoczone, ponieważ mimo szczerych chęci nie rozumie zachowań osoby cierpiącej i nie wie, jak może jej pomóc.
Zaburzenie osobowości typu borderline jest określane jako stały wzorzec zachowań i doświadczeń emocji, polegający na niestabilności związków międzyludzkich, zmienności w zakresie postrzegania samego siebie i reakcji emocjonalnych oraz znacznej impulsywności. Jest to rodzaj zaburzenia, które może powodować dużą dezorganizację życia osoby chorującej, jak również jej otoczenia. Dlatego ważna jest psychoedukacja i wsparcie bliskich osoby chorującej. Otoczenie powinno mieć świadomość, skąd się wzięło zaburzenie, na czym polegają schematy myślenia osoby dotkniętej borderline i jak się względem niej zachowywać.
Jak długo dam radę?
Motywacją bliskich osób dotkniętych borderline do zgłoszenia się do terapeuty jest obniżony nastrój i brak pomysłu, jak uzdrowić relację, która – jak mówią – stała się toksyczna. Wiele osób chce ratować swoje relacje samodzielnie, ale z czasem okazuje się, że nie poradzą sobie w pojedynkę. Przykładem jest historia Piotra, który długo walczył o związek na własną rękę. Nic jednak nie pomagało zapanować nad wybuchami złości żony. Kiedy Piotr informował, że ma wyjazd służbowy lub musi zostać dłużej w pracy, musiał liczyć się z atakiem histerii partnerki, agresją i oskarżeniami o zdradę. W trakcie każdej podróży służbowej dzwoniła do niego nawet po kilkadziesiąt razy. Kiedy nie odbierał, pisała SMS-y z wyzwiskami i groźbami. Niejednokrotnie krzyczała, że to koniec, po czym uspakajała się i prosiła, żeby wracał, bo bez niego sobie nie radzi. Piotr starał się tłumaczyć żonie, że ją kocha i nie chce jej krzywdzić, ale rosła w nim głęboka złość i smutek, bo czuł się przez nią osaczony i kontrolowany.
Podobnie czuła się Kasia, której partner regularnie sprawdzał jej telefon i media społecznościowe. Zauważyła, że od kiedy jest w tej relacji, jej energia życiowa przygasła. Partner często ją obrażał, nazywając – ze względu na liczbę poprzednich związków – kobietą rozwiązłą. Często słyszała, że jest nikim, a jej praca to dno. Kasia nie mogła uwierzyć, że mężczyzna, który tak zapewniał o swojej miłości, jest w stanie krzywdzić. Zaczęła bać się partnera i jego reakcji. Gdy popchnął ją na ścianę z całej siły (za co później bardzo przepraszał), chciała zakończyć związek, ale zagroził, że coś sobie zrobi. Kasia dała mu kolejną szansę. Czuje się teraz, jakby mieli miesiąc miodowy, partner jest czuły jak nigdy wcześniej. Obawia się jednak, że jego agresywne zachowania i wybuchy zazdrości wrócą…
Historie osób, które weszły w związek z osobami wykazującymi cechy charakterystyczne dla zaburzenia typu borderline, są bardzo podobne. Partner takiej osoby nie wie, czego może się spodziewać. Bezskutecznie szuka rozwiązań, stara się nie prowokować. Mimo że podświadomie czuje się manipulowany, nie zgłasza sprzeciwu. Niewiele osób rozumie nagłe zmiany nastroju osób z borderline, które w jednej chwili grożą, że sobie coś zrobią, a za chwilę oczekują bliskości.
„Są momenty, że zaczynam się bać partnera i siebie również, ponieważ nie wiem, jak długo dam radę to wytrzymać” – to jedna z wielu wypowiedzi, które można usłyszeć od partnerów osób z borderline. W ich terapii ważne jest pokazanie, że nie są winne, co często daje im ulgę i pozwala na przyjrzenie się zaburzeniu z większą otwartością.
POLECAMY
Dlaczego bliska osoba ma borderline?
Powodem zaburzenia są najczęściej trudne doświadczenia z okresu dzieciństwa związane z nadużyciami w sferze fizycznej czy emocjonalnej. Osoba dotknięta borderline nosi na plecach olbrzymi bagaż emocjonalny, z którym nie jest łatwo żyć. W relacjach może zachowywać się w sposób impulsywny i mało racjonalny – nie dlatego, że w związku coś się dzieje, po prostu ma zakodowane trudne wydarzenia z przeszłości. To one powodują, że nawet niewinną sytuację interpretuje jako zagrażającą. Traumy wczesnodziecięce mogą wracać jak bumerang, aktywizując nieprzyjemne emocje na nowo. Osoba, która w okresie dzieciństwa wzrastała w domu pełnym agresji słownej i fizycznej, w życiu dorosłym może mieć trudność, żeby zaufać drugiej osobie i mówić jej otwarcie o swoich emocjach. W trudnych sytuacjach może nieświadomie krzyczeć na partnera tak samo jak np. jej ojciec krzyczał na mamę. Osoba, która doświadczyła jako dziecko nadużyć seksualnych, w dorosłości każdą próbę zbliżenia może traktować jako zagrażającą. Więcej czasu zajmie jej, by zaufać – pamięta przecież, jak bardzo ją skrzywdzono. Osoby, które straciły rodzica bardzo wcześnie albo z jakichś przyczyn były wychowywane przez kogoś innego, w dorosłości mogą czuć niedosyt miłości. Mimo zapewnień partnera nie są w stanie uwierzyć, że ktoś może zostać z nimi na dłużej. Dlatego sprawdzają go na każdym kroku, szukając p...
