Gdyby nie rodzice, nie byłoby nas. To raczej oczywiste! Wbrew ich opowiadaniom nie wzięliśmy się z kapusty. Już nawet nie wspominam o historii z bocianem. Zanim się pojawiliśmy, oni też byli nastolatkami. Pewnie też przeżywali pierwsze zakochania i rozstania. Dlaczego więc ja oraz inni moi rówieśnicy mamy wrażenie, że nie traktują naszych związków i uczuć na poważnie?
W 2019 r., podczas wakacji wybrałem się na skatepark ze znajomymi. Było bardzo upalnie. Jeździliśmy na desce, ale po pewnym czasie dopadło nas zmęczenie, więc postanowiliśmy usiąść w cieniu drzewa i chwilę odpocząć. Przyglądaliśmy się, jak inni skejci robią triki deskorolkowe, aż nagle dostrzegłem chłopca, który do złudzenia przypominał mojego kumpla z gimnazjum. Właśnie to przyciągnęło moją uwagę. Widać było, że swoją przygodę z deskorolką dopiero zaczynał.
Kłótnie zawsze były, są i będą między nastolatkami a rodzicami. Czasami dotyczą mało znaczących problemów, ale również tych bardziej poważnych. Ktoś by pomyślał: „różnica pokoleń”. Zapewne tak, w większym lub mniejszym stopniu. Świat pędzi na równi z czasem. Biegną równolegle. Zaraz za nimi są małolaty, które najlepiej znają trendy i to one są na czasie.
Kiedy zadzwoniłem do moich dziesięciu znajomych z pytaniem: „Czy nastolatki chcą być uznawane za starszych, niż są?”, usłyszałem dziesięć odpowiedzi: „Tak”.
Niech pierwszy rzuci kamieniem ten, który nigdy nie skłamał rodzicom. Chyba każdemu z nas zdarzyło się zataić prawdę przed mamą czy tatą o jakiejś jedynce z matmy lub polskiego.
Życie nastolatków nie jest ciężkim kawałkiem chleba, tylko pajdą. To taki dość stresujący okres próbny na stanowisku dorosłego. Uczysz się życia, rozwiązywania konfliktów. W tym samym czasie szukasz drogi, która będzie dla Ciebie najbardziej odpowiednia już na pełnym etacie bycia dorosłym. Ta droga jest często wyboista, a pogoda nie zawsze Ci dopisuje. Co się dzieje w takim razie, kiedy na tej trasie nastolatek „złapie kapcia” albo pojawi się jakaś inna usterka?
Kilka miesięcy temu dostałem wiadomość, że mój przyjaciel jest na leczeniu paliatywnym. Wtedy zdałem sobie sprawę, że strata nadejdzie niebawem. Będzie bolesna i nieunikniona w perspektywie miesiąca, maksymalnie dwóch. Już wcześniej wiedziałem o jego ciężkiej do wyleczenia chorobie. Nadziei na lepsze jutro i kurczowo zaciśniętych kciuków nie dało się puścić, bo szanse na powrót do zdrowia niewielkie, ale były.
Byłem ostatnio u mojego przyjaciela, supermordeczka. Właśnie graliśmy w FIFA, kiedy weszła babcia i spytała, czy mamy ochotę coś zjeść. Było to ponowienie pytania, ponieważ piętnaście minut wcześniej grzecznie odmówiliśmy. Kiedy spytała znowu, mój kolega Lin, zamiast spokojnie odmówić, wydarł się z głębi gardła, używając słów, których tu nie przytoczę. Byłem nieco zszokowany zachowaniem przyjaciela. Widać było, że babci zrobiło się mega smutno. Wyszła z pokoju bez słowa.
