Dziewiętnastolatek, skater, tester życia. Ciekawią go ludzie oraz ich historia.
Kilka miesięcy temu dostałem wiadomość, że mój przyjaciel jest na leczeniu paliatywnym. Wtedy zdałem sobie sprawę, że strata nadejdzie niebawem. Będzie bolesna i nieunikniona w perspektywie miesiąca, maksymalnie dwóch. Już wcześniej wiedziałem o jego ciężkiej do wyleczenia chorobie. Nadziei na lepsze jutro i kurczowo zaciśniętych kciuków nie dało się puścić, bo szanse na powrót do zdrowia niewielkie, ale były.
Byłem ostatnio u mojego przyjaciela, supermordeczka. Właśnie graliśmy w FIFA, kiedy weszła babcia i spytała, czy mamy ochotę coś zjeść. Było to ponowienie pytania, ponieważ piętnaście minut wcześniej grzecznie odmówiliśmy. Kiedy spytała znowu, mój kolega Lin, zamiast spokojnie odmówić, wydarł się z głębi gardła, używając słów, których tu nie przytoczę. Byłem nieco zszokowany zachowaniem przyjaciela. Widać było, że babci zrobiło się mega smutno. Wyszła z pokoju bez słowa.
Chyba nie znam nastolatka, którego nie wyprowadzałoby z równowagi traktowanie go jak słabego i nieporadnego. Tak właśnie się czuję, kiedy ktoś jest wobec mnie nadopiekuńczy.
Kiedy po lekcjach w gimnazjum mama odbierała mnie autem do domu, nie było chyba bardziej denerwującej rzeczy niż jej pytanie: „Jak było w szkole?”.
