Głowy pełne pustych obietnic

Bridget Jones, bohaterka powieści Helen Fielding, jak co roku spisuje listę noworocznych postanowień. Deklaruje, że ograniczy palenie, picie, kupowanie rzeczy, których nigdy nie używa: maszyn­ki do makaronu czy „ambitnych książek nie do czytania, tylko do postawienia sobie dla szpanu na regale”. Obiecuje sobie, że nie będzie „lecieć na: alkoholików, pracoholików, związkofobów, żonatych lub mających dziewczyny, mizoginów, megalomanów, szowinistów, emocjonalnych popaprańców, pijawki i zboczeńców; irytować się przez mamę; wpadać w depresję z powodu braku faceta...”. W zamian stanie się bardziej uporządkowana, pewna siebie, asertywna, będzie oddawać bezdomnym ubrania, odkładać pieniądze, znajdzie nową pracę itd.

Jak to z postanowieniami noworocznymi bywa, praktycznie żadnego z nich nie udaje się Bridget wprowadzić w życie. Dlaczego?

Podobnie jak Bridget, w nowy rok wkraczamy często