Woda życia 

Przekonanie, że musi istnieć jakiś sposób na oszukanie śmierci, jest z pewnością starsze niż najdawniejsze znane nam pisane źródła ludzkiej kultury. Świadczą o tym choćby motywy obecne w takich dziełach, jak sumeryjski poemat o Gilgameszu (spisany 2300–2200 p.n.e.) czy święte księgi hinduizmu Wedy (powstałe około 1800 p.n.e.). Epos o Gilgameszu opisuje między innymi nieudaną wyprawę sumeryjskiego króla po cudowne ziele, mające uratować jego śmiertelnie rannego przyjaciela Enkidu (roślina miała dać mu wieczną młodość). Natomiast w księgach wedyjskich znajdujemy opis cudownego ziela-napoju-bóstwa, Somy lub Amryty, którego spożycie przez człowieka zapewni mu nieśmiertelność. Bliższe naszemu kręgowi kulturowemu są greckie mity o niebiańskiej ambrozji czy słowiańskie podania o żywej wodzie.

Eliksiry i panacea

Pozornie mogłoby się wydawać, że idea eliksiru, czyli lekarstwa na wszystko,