Przez całą Europę, w tym także Polskę, przetacza się fala dyskusji – a właściwie sporów na granicy konfliktu – dotyczących sposobu, w jaki powinniśmy traktować napływających wielką falą na nasz kontynent uchodźców/emigrantów z krajów arabskich północnej Afryki i Bliskiego Wschodu. Dla psychologów społecznych nie jest zaskoczeniem emocjonalny i w dużej mierze irracjonalny charakter tych sporów, gdyż u ich podłoża leżą kluczowe zjawiska z zakresu funkcjonowania grup społecznych i relacji pomiędzy nimi, a także fenomeny specyficzne dla polskiej kultury i historii.
ONI mniej ludzcy?
Jednym z uniwersalnych mechanizmów postrzegania społecznego jest dzielenie ludzi na tych, o których myślimy „my” – swoi i dobrzy, oraz na tych, których określamy jako „oni” – obcy i źli. Ten podział między niemal dowolnymi grupami społecznymi wiecznie się odradza przez całą historię ludzkości. Już badania klasyków psychologii społecznej, Henri Tajfela i Johna Turnera, z lat 50. i 60. dwudziestego wieku pokazują, że gdy podzielimy ludzi na grupy sztucznie i przypadkowo, pod dowolnym pretekstem, np. preferowania określonego stylu malarstwa, to nawet w takich warunkach, tzw. grup minimalnych, pojawiają się zjawiska faworyzowania własnej grupy oraz deprecjonowania lub wręcz dyskryminowania tej drugiej, „obcej”. Nowsze badania psychologów europejskich i australijskich, m.in. Jacquesa-Philipa Leyensa, Mirosława Kofty i Nicka Haslama, doprowadziły do odkrycia, że nieświadomie – ale niestety powszechnie! – mamy tendencję do postrzegania ONYCH, czyli członków obcych grup, jako... nieco mniej ludzkich! Jednym z tego przejawów może być nieświadome przypisywanie owym obcym mniejszej zdolności do przeżywania uczuć „wyższych”, typowo ludzkich – takich jak miłość, podziw, współczucie, wstyd – co określane jest mianem „subtelnej dehumanizacji” lub „infrahumanizacji”. W podobny sposób odmawiamy często obcym także innych cech kluczowych dla definicji człowieczeństwa, np. moralności, racjonalności, dojrzałości, ale też ciepła, otwartości, indywidualności… Im więcej wyrazistych różnic międzygrupowych (rasa, religia itd.), tym deprecjonowanie i dehumanizowanie stają się silniejsze, prowadząc w skrajnych przypadkach do otwartej nienawiści i agresji.
Słowniczek: dehumanizacja
to skłonność, by znacznie słabiej dostrzegać swoiste cechy ludzkie w członkach grup obcych w porównaniu z grupą własną. Taką swoiście ludzką właściwością są na przykład emocje wtórne, także moralność, kultura. Termin wprowadził Jacques-Philippe Leyens z Uniwersytetu Katolickiego w Louvain. O ile dehumanizacja polega na jawnym wykluczaniu obcych, to infrahumanizacja op...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
