Od wielu lat słyszę wypowiadane głośno marzenia, aby zostać członkiem MENSA. I od lat zastanawiam się, z jakiego powodu? Od lat zadaję w salach wykładowych to samo pytanie: „Czy jest tu ktoś, kto chciałby być mniej inteligentny, niż jest?”. Nie udało mi się spotkać takiej osoby. I znów zastanawiam się, dlaczego tak jest. Brak inteligencji lub jej niski poziom jest skrzętnie ukrywanym defektem. Tworzone są różne licytacje i rankingi, kto jest inteligentniejszy od kogo. Na rynku matrymonialnym kobiety poszukują inteligentnych mężczyzn (niestety, nie jest tak w przeciwnym kierunku). W wyszukiwarce Google znajdziemy więcej inteligentnych przedmiotów niż inteligentnych ludzi. Kto odpowie, dlaczego?
Wygląda na to, że w tej inteligencji jest coś magicznego, jakiś rodzaj nobilitacji, z którym wiążą się – o czym często się mówi – rozliczne pożytki. Powtarza się aż do znudzenia, że inteligentni lepiej sobie radzą w życiu, dobrze zarabiają, mają wysoki status społeczny. Wtóruje temu niejeden zawodowy psycholog. Słowem – powiada się – im bardziej ktoś jest inteligentny, tym dalej zajdzie w życiu. W myśl tego poglądu inteligentni powinni być szczęśliwi. Brzmi to tak obiecująco, że chciałoby się być inteligentnym człowiekiem.
Choć wszyscy mamy na ustach słowo „inteligencja”, pojawia się wątpliwość, czy na pewno wiemy, czym ona jest. Rozterki na ten temat przeżywają nawet specjaliści od badań nad inteligencją. Dowodem tego jest słynne seminarium zorganizowane przez Roberta Sternberga z Cornell University – jednego z największych znawców tematu. Uczestniczyło w nim kilkudziesięciu najwybitniejszych badaczy z całego świata z zamiarem wypracowania jednej, powszechnie akceptowalnej definicji inteligencji. Zakończyło s...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
