Życie ze snu

Na środku morza, na platformie otoczonej polem minowym mieszka rodzina, którą stworzył sobie szalony geniusz – genetyk, nie mogąc znieść samotności. Niestety, klony, które powstały, niezbyt się udały. Młodsi synowie chorują na narkolepsję, zasypiają w najmniej oczekiwanych momentach, najstarszy z rodzeństwa – Krank – cierpi z powodu braku marzeń sennych. Wprawdzie śpi, ale nie śni i szybko się starzeje. Porywa więc dzieci z pobliskiego portu i kradnie im marzenia senne.

„Miasto zaginionych dzieci”, film Jean-Pierre’a Jeuneta, scenerią jako żywo przypomina marzenia senne. Surrealistyczny klimat pełen magicznych obrazów, budzących skrajne emocje – takie są nasze senne marzenia. I jak pokazują losy Kranka – trudno się bez nich obyć. Nie sposób nie śnić. Choć nie do końca wiadomo, po co sny są.
Z pewnością jednak mylił się Szekspir, gdy w 66 sonecie pisał:

„W sen jak w śmierć odejść

Bez