Cele:
– poznanie teorii atrybucji oraz błędów dokonywanych podczas oceniania motywów zachowania innych ludzi i swoich;
– rozwój krytycznego myślenia;
– zwrócenie uwagi na związki psychologii z codziennym życiem;
– pogłębianie rozumienia innych ludzi i siebie.
Metody: wykład, dyskusja
Przebieg zajęć
1. Podaj uczniom kilka sytuacji, np.: ojciec krzyczy na nastoletniego syna, uczeń spóźnia się na lekcję 15 minut, uczennica otrzymuje ocenę niedostateczną ze sprawdzianu. Poproś, aby zastanowili się nad motywami zachowania uczestników każdej z nich – niech spróbują wymyślić ich jak najwięcej, np. ojciec krzyczy na syna, bo: chłopiec zrobił coś nieodpowiedzialnego; sam jest poirytowany; otrzymał złą wiadomość; to jedyna „metoda wychowawcza”, jaką zna.
2. Wytłumacz, czym są atrybucje: to wnioski, jakie ludzie wyciągają na temat przyczyn zachowania własnego oraz innych. Pokazują one, w jaki sposób rozumiemy otaczający nas świat. Wyjaśnij, że atrybucje możemy podzielić na wewnętrzne i zewnętrzne. Wewnętrzne dotyczą cech osobowości danej osoby, jej umiejętności (np. uczennica nie zdała testu, bo jest leniwa i niewystarczająco się uczyła). Zewnętrzne natomiast dotyczą sytuacji, np. tego, co zrobili inni ludzie, szczęścia lub jego braku, pogody itp. (np. uczennica dostała złą ocenę, bo musiała pomagać mamie i nie miała czasu na naukę).
Teraz poproś uczniów, aby wymyślone przez siebie motywy zachowań posegregowali na zewnętrzne i wewnętrzne. Zapytaj, czy dostrzegają różne perspektywy, jakie przyjmujemy, oceniając zachowania własne i innych ludzi. Gdy niepowodzenie tłumaczymy czynnikami zewnętrznymi (np. czyjąś złośliwośc...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
