Dziecko przyzwyczajone od małego do respektowania granic, wyznaczonych i konsekwentnie egzekwowanych przez rodziców, a przy tym nauczone samodzielności, z reguły łatwo adaptuje się w środowisku szkolnym i bezproblemowo poddaje szkolnej dyscyplinie. Co jednak zrobić, jeśli dziecko zostało wychowane inaczej? Nauczyciel dysponuje określonym zestawem narzędzi motywacyjnych (np. ocenami z zachowania i postępów w nauce), ale czasami one nie wystarczają. Niezbędna staje się wtedy współpraca z rodzicami ucznia (niekiedy także z psychologiem). Im będzie ona bliższa, tym większa szansa na poprawę funkcjonowania dziecka.
Nauczyciel i rodzice nawiązują systematyczną współpracę Częsty, systematyczny kontakt nauczyciela z rodzicami pozwala obu stronom pozyskiwać cenne informacje o dziecku. Wychowawca może dowiedzieć się, jak zachowuje się ono w domu, zaś rodzice – jak funkcjonuje w szkole. Warto więc, aby rodzice odwiedzali szkołę nie tylko przy okazji zebrań i wywiadówek. Nauczyciele na ogół podejmują współpracę z rodzicami, którzy chcą rozmawiać o swoich dzieciach. Ci, którzy tego nie robią – bezwzględnie powinni znaleźć na to czas. Chęć rozmowy z nauczycielem może być sygnałem, że coś w zachowaniu dziecka niepokoi rodziców, i że liczą oni na pomoc pedagoga (nawet, jeśli nie wyrażą tego w sposób bezpośredni).
Bywa, że rodzice odczuwają opór przed poproszeniem nauczyciela o pomoc. Wstydzą się, że dziecko bywa w domu nieposłuszne (np. odmawia odrabiania lekcji, nie chce sprzątać zabawek itp.) lub obawiają się, że zostaną potraktowani jak natręci. Dlatego ważne, aby także nauczyciele szukali regularnych kontaktów z rodzicami i zachęcali do nich. Już samo zaoferowanie możliwości regularnych spotkań, których celem będzie wypracowanie spójnego planu wyeliminowania negatywnych zachowań dziecka w domu i w szkole, może pomóc rodzicom przełamać obawę przed zwróceniem się z problemem do nauczyciela.
Rozmowy o kłopotach sprawianych przez dziecko nie są przyznaniem się którejś ze stron do porażki czy świadectwem niekompetencji wychowawczej. Przeciwnie – to okazja do wymiany doświadczeń i spostrzeżeń oraz do dokładnej analizy zachowań dziecka w różnych środowiskach. Dzięki niej dorosłym łatwiej będzie zrozumieć przyczyny jego niewłaściwego postępowania.
Nauczyciel krytykuje konstruktywnie
Podstawowe znaczenie ma sposób, w jaki nauczyciel przekazuje rodzicom negatywne informacje na temat zachowania ich pociechy. Warto więc pamiętać o kilku
prostych, uniwersalnych zasadach przekazywania konstruktywnej krytyki (inna często zostaje odrzucona). Po pierwsze, rodzice łatwiej przyjmą przykre informacje, gdy nauczyciel przekaże je indywidualnie, w cztery oczy, a nie na zebraniu, w obecności wszystkich rodziców. Po drugie, szansa na pozytywne przyjęcie krytyki znacznie wzrasta, jeśli nauczyciel poprzedzi ją i zakończy pozytywnymi uwagami na temat ucznia. Po trzecie, krytyka musi dotyczyć konkretnego zachowania, a nie osoby.
Na bezpośrednim kontakcie skorzystają wszyscy. Rodzice mają szansę pomóc nauczycielowi, życzliwie i z miłością motywując dziecko do pracy oraz przestrzegania szkolnej dyscypliny. Dziecko łatwi...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
