Słynny astronom William Herschel, odkrywca Urana, żywił pogardę dla astrologii. Pragnął nawiązać rozmowę z sir Isaakiem Newtonem, ponieważ miał nadzieję, że ów uczony, jako fizyk i matematyk, zgodzi się z jego opinią. Usłyszał jednak: „Nie mam ochoty rozmawiać z panem, bo widzi pan, ja ten przedmiot przestudiowałem, a pan nie". Oto paradoks! Wielkie umysły rozważały sens astrologii, podczas gdy inni z miejsca ją dyskredytowali. A ona sama przetrwała trzy tysiące lat. Intuicja zawsze podpowiadała ludziom, że zjawiska zachodzące na sferze nieba mają związek z życiem człowieka. Najczęściej wyrażali to w mitach. W ubiegłym stuleciu naukowcy podjęli niewiele prób uporania się z problemem relacji między człowiekiem a środowiskiem kosmicznym. Znalezione korelacje statystyczne były mało interesujące dla astrologii psychologicznej, ponieważ dotyczyły zjawisk biologicznych i chemicznych (szybkość reakcji w laboratoriach, przemiana materii w organizmach, epidemie, wpływ na gruczoły wydzielnicze, liczbę porodów i zgonów, nasilenie objawów chorobowych, np. układu krążenia czy ataków padaczki). Przed laty dziennikarka „Przekroju" zapytała polskiego astrologa i jasnowidza, nieżyjącego już Leszka Szu-mana, czy można wierzyć w „takie" rzeczy, on zaś z właściwą sobie ironią odparł: Wierzyć można w życie pozagrobowe, a na astrologii trzeba się znać".
Niebieski zwierzyniec
Astrologia ma astronomiczne podstawy. Odwzorowuje się położenia wybranych ciał i abstrakcyjnych punktów na sferze niebieskiej. To odwzorowanie, obliczane dla precyzyjnego czasu i miejsca na Ziemi, nazywamy kosmogramem astrologicznym, podstawą którego jest Zodiak opierający się na rocznym ruchu naszej planety wokół Słońca.
W czasach przed Ptolemeuszem poszczególne odcinki ekliptyki pokrywały się z określonymi gwiazdozbiorami, od których otrzymały swe nazwy - tak właśnie narodził się Zwierzyniec Niebieski, czyli wspomniany Zodiak. Jego fundamentem jest roczny ruch Słońca wraz z momentami równonocy i przesileń. Astrologia zachodnia jest astrologią solarną, akcentuje relację Ziemi i Słońca. W dwunastu fazach Zodiaku i w ich symbolice zamknięta została wiedza o procesach przyrody i życiu człowieka. Gdy dziś stosujemy tę symbolikę, odwołujemy się do doświadczeń zdobywanych przez trzy tysiące lat. Od
wielu tysięcy lat uważnie obserwowano ruchy nieba i jego „wędrowców", czyli planet. Ponieważ poruszały się one w wąskim pasie na sferze niebieskiej, wzdłuż ekliptyki, uczeni zaczęli określać położenie planet w obrębie pasa Zodiaku. Obliczenie pozycji każdej z planet w konkretnym momencie (np. w momencie narodzin człowieka) jest podstawą konstrukcji kosmogramu, którą następnie uzupełnia się o wyznaczenie tzw. sektorów oraz aspektów między wszystkimi planetami i istotnymi punktami. We współczesnej kosmobiologii oblicza się kosmogram urodzeniowy człowieka (obliczony na moment pierwszego oddechu dziecka lub przecięcia pępowiny), na podstawie którego mówimy jedynie, kim człowiek mógłby być, nic natomiast nie wiemy o tym, kim jest aktualnie. Moment uchwycony przez kosmogram jest bowiem konsekwencją rytmów, które poprzedzały tę konkretną fazę, a jednocześnie wszystkie cykle dalej rozwijają się i wchodzą w relacje z kosmogramem urodzeniowym. Można śledzić zdarzenia z okresu przed narodzinami - w czasie ciąży, a nawet jeszcze wcześniejsze - z życia rodziny, co umożliwia opis osobowości nigdy go nie spotkaliśmy i nie znamy niczego poza jego danymi urodzeniowymi i płcią. Dodatkowo analizuje się relacje między kosmogramem danej osoby a ko-smogramami innych ludzi, np. najbliższej rodziny, przyjaciół, partnera. Uzyskujemy w ten sposób pełny obraz wewnętrznych uwarunkowań osobowości człowieka, zdarzeń z jego życia oraz wpływów, jakie wywarło na niego jego otoczenie.
Planety i potrzeby
U podstaw astrologii leży przekonanie o tym, iż cykle przyrody są ściśle sprzęgnięte z procesami zachodzącymi w człowieku. W pracach na temat symbolicznych związków planet i zjawisk psychicznych (np. Wenus - miłość, sympatia, harmonia; Mars - odwaga, siła, agresja; Jowisz - mądrość, rozwój, wiara) mówi się zwykle o „przypisywaniu" (np. „Starożytni Babilończycy przypisali Marsowi wpływ na męstwo."), jakby autorzy tych prac chcieli podkreślić, że ludzie stworzyli sobie mitologię, aby wyjaśnić pewne zjawiska (np. jeden z władców toczył więcej wojen niż inni, bo gdy się rodził, Mars znajdował się blisko punktu górowania na niebie). C. G. Jung twierdził, że „wszystkie te cykle nigdy nie stałyby się dla człowieka tak ważne, gdyby nie odpowiadały ściśle kluczowym procesom zachodzącym w jego psychice".
Gdy mamy wykreślony kosmogram urodzeniowy, rozpoczynamy jego analizę i interpretację. Nie ma to nic wspólnego z astrologią gazetową (żaden kosmobiolog nigdy nie napisałby miesięcznego horoskopu dla Baranów czy Byków!). W szczegółowej interpretacji kosmogramu wykorzystuje się bowiem spójną symbolikę planet, faz Zodiaku, sektorów i charakter występujących w nim aspektów. Następnie nakłada się na to wiedzę zdobytą dzięki przeanalizowaniu ważniejszych cykli (tranzytów) i ich kombinacji w życiu człowieka oraz kosmogramy jego najbliższych, które pozwalają rozpoznać charakter wpływu rodziców, rodzeństwa czy partnera na jego osobowość.
Najpierw analizujemy kosmogram indywidualny. Badamy kolejno położenie planet w fazach Zodiaku, w sektorach i wzajemne powiązania (czyli aspekty) pomiędzy nimi. Planety reprezentują pewne fundamentalne, wspólne wszystkim ludziom potrzeby, Zodiak opisuje sposoby ich zaspokajania, czyli pewne typowe, niedające się do siebie zredukować ludzkie zachowania, a sektory wskazują na specyficzne sfery życia i sytuacje, w których owe potrzeby mogą być realizowane. Aspekty natomiast opisują wzajemne powiązania popędów, motywacji i wzorów zachowań, czyli dynamikę osobowości: to, czy u człowieka są one w silnym konflikcie i wzajemnie się wykluczają, czy wręcz przeciwnie - wspierają się i uzupełniają, umożliwiając mu spontaniczny rozwój bez wysiłku. Tak oto wyłania się wizerunek konkretnej, niepowtarzalnej osoby, z jej zdolnościami i możliwościami, ale również z jej troskami i problemami, które tkwią już w potencjale urodzeniowym.
Raki są domatorami
Analiza kosmogramu umożliwia uzyskanie dwóch typów ocen: diagnostycznych i rozwojowych. Pierwsze są często dostępne nawet przy pobieżnym spojrzeniu na kosmogram. Uwzględniając wówczas ogólne rozłożenie planet w sektorach i pogrupowanych fazach Zodiaku, a także specyficzne, określone ich relacje i bieg, można rozpoznać podstawowe cechy osobowości i temperamentu, np. introwert...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
