Zofia Barczewska: – Jakie są główne założenia pracy z ciałem?
Michael Randolph: – Podstawowe mówi, że energia życiowa jest obecna w każdym z nas. Umożliwienie jej swobodnego przepływu między nami a otaczającym światem i innymi ludźmi to zasadniczy cel pracy z ciałem. Jednak emocjonalne napięcia, zewnętrzne trudności czy stresujące doświadczenia blokują ten przepływ, tworząc napięcie mięśni i rodzaj emocjonalnej zbroi. Wilhelm Reich twierdził, że ludzie mają trudności z oddychaniem i swobodnym wyrażeniem swoich emocji, bowiem ich wewnętrzne konflikty znajdują odzwierciedlenie w napięciu mięśni. Uważał, że skoro napięcie mięśniowe i konflikty neurotyczne są ze sobą powiązane, to w terapii należy się tym właśnie zajmować, a nie skupiać na analizie historii życia pacjentów i tych doświadczeń, które są przyczyną problemów.
– Jakie techniki przede wszystkim stosuje się w pracy z ciałem?
– Nie zawsze jest to sprawa technik. Mówimy raczej o mieszance technik, nawyków, otwartości, empatii, intuicji i dociekliwego słuchania. Kwestią podstawową jest otwartość na kontakt z pacjentem. Te elementy są wspólne dla wszystkich podejść psychoterapeutycznych. Jednak w pracy z ciałem bardzo ważna jest umiejętność obserwacji pacjentów. Należy zwracać uwagę na ich sposób oddychania, umiejscowienie napięć mięśniowych, sposób stania czy utrzymywania kontaktu wzrokowego z innymi. Na przykład niektórzy ludzie stale pochylają się, inni zaś się odchylają. To zwykle jest wyrazem rodzaju energii życiowej i życiowych nawyków. Takie całościowe spojrzenie może nam pomóc w podjęciu właściwych decyzji, co dalej robić. Następną sprawą jest zdolność do stawiania sobie właściwych pytań i umiejętność subiektywnej obserwacji, jakie wrażenie wywiera na nas pacjent. Poszukiwanie sposobów słuchania i dostrzegania, co ktoś nieświadomie chce przekazać, jest szczególnie charakterystyczne dla podejścia psychodynamicznego albo psychoanalitycznego. Szukamy po prostu obecności osoby, próbujemy wejść w kontakt z czymś, co wpływa na tkankę wewnętrznego życia.
– Co to jest pamięć ciała?
– Trzeba być świadomym, że każde podejście psychoterapeutyczne nadużywa pewnych terminów. W pracy z ciałem takim pojęciem jest pamięć ciała. Aby wyjaśnić to pojęcie, posłużę się przykładem z wiedeńskiej praktyki klinicznej Reicha. Otóż w 1929 roku miał pacjenta, którego twarz przybrała chroniczny wyraz wyniosłości, jakby czuł się kimś ważniejszym, arystokratą patrzącym na innych z góry. Reich podejrzewał, że twarz tego mężczyzny wyraża jego stałą tendencję do trzymania innych na dyst...
Pozostałe 80% artykułu dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
